Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2020



Όλα όσα ζήσαμε, 

όλα όσα αγαπήσαμε,

 όλα όσα είπαμε δικά μας, 

θα επαναλαμβάνονται στην απουσία μας,

 μ’ άλλους να τα ζουν, 

άλλους να τ’ αγαπούν, 

άλλους να τα λεν δικά τους...

Κώστας Μόντης


"Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν 

όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν 

θα ξεχαστούνε όλα 

όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ που μας κρατάει ορθούς.

 Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή

 που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου

 κρατήθηκες στο μπράτσο μου."

Τίτος Πατρίκιος

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)