Δεν έχει πια σημασία

να κόβουμε μαραμένα τριαντάφυλλα.

Να  σφίγγουμε ένα χέρι

που βγαίνει μέσα από μια πέτρα

όπως εν άστρο ανάμεσ’  από τα ερείπια.

Να προσπαθούμε να γλυτώσουμε

ένα μονάχα πλοίο πού κινδυνεύει.

Να κατοικούμε πολιτείες

που δε γνωρίζουν τον ύπνο.

Να ζούμε πάντα μονάχοι

με μια παγωμένη φτερούγα

και μ ένα γυάλινο μάτι πού μας τρομάζει.

Ν' αγκαλιάζουμε ένα σύννεφο

που ταξιδεύει προς τη δύση.

Σημασία έχει ν’ αγκιστρωθούμε πάλι

γερά πάνω στη γη

όπως η μέλισσα στο λουλούδι.

Να ξαναχτίσουμε ένα σπίτι

να μας χωράει όλους μαζί

Τάκης Βαρβιτσιώτης