Ω γλυκύ μου έαρ...

«Άλλος» σημαίνει διαφορά. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι «άλλος». Αυτή η διαφορά όμως δεν είναι μόνο εκτός. Είναι και στην καρδιά του ασυνειδήτου και είναι συνδεδεμένη με τον «εαυτό». «Άλλος» σημαίνει και φόβο, ακριβώς επειδή είναι «άλλος». Υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στο μίσος και στο φόβο. Η επιθυμία να αφανίσουμε τον «άλλον» ξεκινά από το άγχος του υποκειμένου για τη δική του διάλυση και τον αφανισμό. Αυτός ο φόβος είναι που καθιστά το «άλλον» τόσο απειλητικό. Σύγχρονα ψυχαναλυτικά ρεύματα, που εντάσσουν την ιστορία στην ανάλυση των ψυχικών μηχανισμών και το ψυχικό στην ανάλυση ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων, επισημαίνουν ότι σε συνθήκες –συμβολικής ή πραγματικής– βίας, αντί ο εσωτερικός «άλλος» να αποτελεί πηγή παραμυθίας, προσλαμβάνεται ως απειλητικός και δαιμονοποιείται. Και, βεβαίως, τότε είναι που μετατρέπεται σε αντικείμενο επίθεσης. Σταδιακά, κτίζεται μια δηλητηριώδης αίσθηση της ετερότητας και εγκαθίσταται μια εσωτερική ερημία. Το υποκείμενο βυθίζεται στο μίσος για τον «άλλον», στο μίσος για όλο τον κόσμο, στο μίσος για τη διαφορά, στο μίσος για το μίσος, στη βία.

Απόσπασμα από κείμενο της Θάλειας Δραγώνα

O πρόσφυγας δεν είναι ο μοναδικός "άλλος".

Υπάρχουν τόσοι άλλοι "άλλοι".

Όλοι είμαστε "άλλοι" για κάποιους

και κάποιοι είναι "άλλοι" για μας.
Είμαστε όλοι πρόσφυγες και δυνάστες.