Ξημερώνει…

 ἀπάνω, οἱ ἄγγελοι πλένουν τὸ στερέωμα,

 παραδίδουν τὸν οὐρανὸ στίλβοντα καὶ ὑγρό. 

Οἱ ὀδοκαθαρισταί, κάτω, καθαρίζουν τοὺς δρόμους… 

 Σταματοῦν πού καὶ πού,

 ἀνεμίζουν τὸ σφουγγαρόπανο οἱ πρῶτοι, 

τὴ σκούπα οἱ δεύτεροι – χαιρετιοῦνται… 

 Οἱ ὀδοκαθαρισταὶ διαγράφουν

 τὰ ἴχνη τῶν νεκρῶν τῆς χθεσινῆς ἡμέρας,

 ἐξαφανίζουν τοὺς λεκέδες ἀπ’ τὸ αἷμα τοῦ σκοτωμένου ποδηλάτη, 

τὸ ἄδειο πακέτο τῶν τσιγάρων,

 τὸ γράμμα πού δὲ φυλάχτηκε στὸ συρτάρι…

 Κάθε ἡμέρα, πιστεύουν, πρέπει νὰ ξημερώνει λευκή,

 οἱ δρόμοι νὰ εἶναι διόλου ἀνύποπτοι 

γιὰ ὅτι πρόκειται νὰ δεχτοῦν.

 Οἱ ὀδοκαθαρισταὶ εἶναι οἱ λειτουργοί τῆς ἀδέκαστης Ἱστορίας.

 Ὁ χρόνος δὲν ἀλλάζει τὰ μεσάνυχτα, 

ἀλλάζει ὅταν οἱ ὀδοκαθαρισταὶ καθαρίζουν τοὺς δρόμους…

 Οἱ ὀδοκαθαρισταὶ σκουπίζουν, φανατικὰ ἀσυμβίβαστοι. 

 Σηκώνονται, φωνάζουν στοὺς ἀγγέλους:

 – Ἐμεῖς, συνάδελφοι τὸ χρέος μας τὸ κάναμε. 

Ἡ εὐθύνη τώρα ἀνήκει στὸν Θεό,

 ἀνήκει στοὺς κυβερνῆτες, ἀνήκει στὸ ἔθνος!...

 Ἀποσύρονται… 

Ἀνεβαίνει ὁ ἥλιος, 

ξεκινοῦν τὰ λεωφορεῖα, 

ξυπνοῦν οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι…

 Φαῖδρος Μπαρλᾶς