Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015






Πρώτος πήγαινε ο Φιλέας Φογκ,

 που είχε χάσει τρεις φορές το στοίχημα.

 "Φίλοι", 

είπε στους άλλους δύο και κατέβασε την ομπρέλα του.

 "Δεν έχει πια σημασία".

 Οι άλλοι δύο που τον ακολουθούσαν, σταμάτησαν απότομα. 

 "Ώστε κι εσύ;" 

τον ρώτησαν ταυτόχρονα.

 "Ειδικά εγώ",

 απάντησε αυτός κοιτώντας αγχωμένα το ρολόι. 

"Μα τότε ο γύρος του κόσμου";

 ρώτησε ο Σάντσο Πάντσα που ήθελε πάντα απαντήσεις.

 "Γύρω από τον εαυτό μου γύριζα", 

είπε ο Φιλέας,

 έστρωσε το κουστούμι και την γραβάτα 

και βγήκε από μία πόρτα που άνοιξε στο σύμπαν.


Από τον τοίχο της Χλόης Κουτσουμπέλη






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου