«Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι,

 από τα οποία είμαστε, 

Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο. 

Έχουν χαθεί για μένα υπό την κάλυψη της ένδυσης 

εχουν αναχωρήσει για μια άλλη πόλη.

 Όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν καθοριστεί

 για να με αναδείξουν ως νοήμων άνθρωπο, 

ο ανόητος που κρατώ μέσα μου κρυμμένο 

αναλαμβάνει να μιλήσει για εμένα.

 Σε άλλες περιπτώσεις, 

λαγοκοιμάμαι ανάμεσα σε ανθρώπους με κάποια διάκριση,

 και όταν καλώ τον θαρραλέο εαυτό μου,

 ένας δειλός εντελώς άγνωστος σε μένα

 τρέχει να καλύψει τον σκελετό μου με χίλιες καλές δικαιολογίες. 

Όταν ένα αξιοπρεπές σπίτι τυλιχτεί στις φλόγες,

 αντί να καλέσω τον πυροσβέστη, 

ένας εμπρηστής εμφανίζεται στη σκηνή,

 και αυτός είναι εγώ. 

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω. 

Τι πρέπει να κάνω για να ξεχωρίσω τον εαυτό μου;

 Πώς μπορώ να συμμαζέψω τον εαυτό μου; 

Όλα τα βιβλία που διάβασα 

είναι γεμάτα εκθαμβωτικές ηρωικές μορφές, 

γεμάτες αυτοπεποίθηση. 

Πεθαίνω με φθόνο για αυτές·

 και, σε ταινίες όπου σφαίρες πετούν στον άνεμο, 

ζηλεύω τους καουμπόηδες,

 θαυμάζοντας ακόμη και τα άλογα.

 Αλλά όταν καλώ το τολμηρό μου είναι, 

έρχεται ο παλιός τεμπέλης εαυτός,

 και έτσι ποτέ δεν ξέρω ποιος είμαι ακριβώς,

 ούτε πόσοι είμαι, ούτε πόσοι θα είμαστε.

 Θα ήθελα να είμαι σε θέση να αγγίξω ένα κουδούνι 

και να προσκαλέσω τον πραγματικό εαυτό μου, 

γιατί αν χρειάζομαι τον πραγματικό εαυτό μου,

 δεν πρέπει να εξαφανιστώ.

 Ενώ γράφω, βρίσκομαι μακριά· 

και όταν γυρίσω, έχω ήδη φύγει. 

Θα ήθελα να δω αν το ίδιο συμβαίνει 

και σε άλλους ανθρώπους όσο και σε μένα,

 για να δούμε αν υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι εγώ είμαι,

 και αν μοιάζουν στον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο. 

Και όταν σιγουρευτώ,

 μαθαίνω τόσο ωραία πράγματα που,

 όταν προσπαθώ να εξηγήσω τα προβλήματα μου, 

θα μιλάω για γεωγραφία». 

 Πάμπλο Νερούδα