Θα φορέσει παντελόνια 

όταν πετύχει μείωση του χρέους της χώρας του.

Τυχεροί είμαστε!

"Κράτα ψυχή στα δόντια το θάρρος σου και αποχαιρέτα τα χρόνια και τα πρόσωπα με τις εικόνες σου πάνω τους. Διάλεξε τη γενναιοδωρία της ευχαριστίας από το λυγμό της παράκλησης για παρατάσεις, για ένα "λίγο ακόμα". Με ευγνωμοσύνη κοίτα το αίνιγμα που απομακρύνεται. Μένει ακόμα η παράτολμη αγάπη για τα ξένα και τα άγνωστα. Για σένα, ψυχή, την πλησιέστερη μας μακρινή."

 Νατάσα Κεσμέτη / Μικρό ωρολόγιο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 

 Φτιαγμένη από υλικά φιλικά προς το περιβάλλον,

 χώμα έγινα πάλι σήμερα. 

 Μαρινέλλα  Βλαχάκη /  συλλογή "Τα πολύτιμα" 2009

Μιλάει!

Σε περιμένει η ελευθερία, στο αεράκι των ουρανών,

 και εσύ ρωτάς

 «Και αν πέσω;»

Αλλά αγάπη μου, τι και εάν πετάξεις;» 

Erin Hanson / Άντε καληνύχτες

«Διατείνομαι ότι ο μεγαλύτερος ρατσισμός είναι ενδοφυλετικός, και εξηγούμαι: ο μορφωμένος δε μιλά στον αμόρφωτο, ο πλούσιος δε μιλά στο φτωχό, ο ακέραιος δε μιλά στον κουτσό, ε αυτός είναι ο ρατσισμός».

Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ

και μη πάμε στους πολιτικούς αυτοπροσδιορισμούς.
 Εκεί να δεις φασισμό.

...όλα τα είχαν προβλέψει...

«Η ηθική του μέλλοντος θα είναι η αισθητική»

Το WiFi ημών το επιούσιον δος ημίν σήμερον... 

Αμήν

- Πως θα θα έχουμε ομόνοια;

- Όλοι μαζί μπορούμε!

Να κάνουμε όλοι μαζί το ίδιο λάθος

για να μη μπορεί κανείς να πει στον άλλο

 ότι έκανε λάθος.

Μίλα.

 Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη. 

Πες «πέτρα»,

 που είναι άσπαστη λέξη.

 Έτσι, ίσα ίσα,

 να βάλω έναν τίτλο

 σ’ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια. 

Κική Δημουλά

Δεν είναι μπανάνες!

Είναι μακρουλά κίτρινα πράγματα.

"Κανείς δεν θέλει μια χρεοκοπία της Ελλάδας, 

λιγότερο από όλους ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε" 

Ευκλείδης Τσακαλώτος / Spiegel

Το εκπληκτικό είναι ότι εκπλήττεσαι.

"Καταιγίς οξυτάτης μορφής εσκέπασε τη χώρα. 

Κατόπι δεν είχε τίποτε την ίδια σημασία. 

Η ησυχία δεν υπήρχε ως οντότης πραγματική."

Α. Εμπειρίκος

Εξαπολύω σκοτοβολίδες 

 Το φως σου ν' αντέξω 

 Συνείδησή μου.

 Σφαίρες / Δημήτρης Χαλαζωνίτης

"Λέω να γράψω πάλι λίγο μπερδεμένα

 Όχι από θύμηση ή επιθυμία σουρεαλισμού 

 Αλλά για να μην καταλαβαίνουνε οι άλλοι 

 Ότι δεν έχω φτάσει να τους καταλάβω."

Τίτος Πατρίκιος

Όσο περισσότερα έχει κανείς μέσα του

τόσο λιγότερα θα θελήσει από τους άλλους... 

 Irvin Yalom

The mood of the epoch:

Όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή,

όποιος και να είναι αυτός, 

όσο και να διαφωνούσες μαζί του, 

θρηνείς πια για ζωντανούς:

Να είναι ελαφρύ το χαρτί υγείας 

που θα σκεπάσει το στόμα σας. 

Κουβέντα με τον Ελύτη:
"Κάνε άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά."
Πέρναμε φόρα μα σκοντάφταμε στον εαυτόν μας.
Πόσες φορές πρέπει να πεθάνουμε
για να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αναστηθούμε;

"Δημιουργήσαμε πολλά αντισώματα για την ΕΥΘΥΝΗ."

θα σ' αγαπώ για πάντα, δεν θα σε πληγώσω ποτέ
εαυτέ μου. 

"Χρειάζονται αλήθειες ακόμη και για να πεις ψέματα."

Πρέπει να κατανοήσεις την αλήθεια 
για να την ξεχωρίσεις από το ψέμα. 
Πιστέψαμε ότι μπορούμε να λέμε 
ψέματα χωρίς ψαίματα.

"Νοιώθαμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς

που δεν γνωρίσαμε ποτέ."

Βούλιαζε στην ανάσα μας

αυτό που έπρεπε να πούμε.

"Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες."

Έφυγαν και από κει,

 φυτέψαμε στα ερείπια πολύχρωμες ομπρέλες.

"Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι,

αρκεί να ΄ναι από συμφέρον."

Σφαχτήκαμε.
Γνωρίζαμε τις τιμές,
αγνοούσαμε τις αξίες.

"Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο

κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει."

Κοιμήσου ποιητική μου καραμέλανα σε πιπιλίσω.

Θα στηρίξω το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου.

"Βρέθηκε πάντα να ζητάμε ίσα ίσα εκείνο που δεν γίνεται."

Πουλιά που χαριεντίζονται με τους πυροβολισμούς.
Οι σκέψεις είναι πρόβες για τη δράση.
Μέναμε στις πρόβες.

"Υπάρχει ένας προδότης μέσα σου

που η ώρα του θα 'ρθει να τιμωρηθεί."
Η προδοσία μας που μεθά τα όνειρά μας,

έρχεται σαν υποψία με το τέλος του παραμυθιού.
Κρατάγαμε ομπρέλες μετά τη βροχή.

"Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,

όμως για λίγη υπερηφάνεια το αξίζει."

Κράτα με,

όσο η υπερηφάνεια περνά

σαν άλογο αξέχαστο

που λύθηκε από τη λησμονιά.
"Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα."
Τη νομίσαμε χρυσοφόρα.
Αλλάξαμε νόμισμα,
πουλάμε με λόγια,
αγοράζουμε με λόγια.

"Ζητώ ν΄ αγοράσω αξιοπρέπεια

σαν αυτή των ελεφάντων

που απομακρύνονται για να πεθάνουν."

Που να τη βρεις,
δεν κατοικεί στο βαθύ μας ύπνο
που έχουμε ξενιτευτεί...

"ΠΑΡΑ ΛΙΓΗ ΚΑΡΔΙΑ ΘΑΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΟΣ"

Η πολιορκία της Οδησσού συνεχίζεται.

Και Οδησσός δεν υπάρχει...

Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες τους οι άνθρωποι...

«Η Πόλις εάλω»

29 Μαΐου ----

"Η ευφυΐα αυτού του κόσμου κατοικεί στην ευαισθησία. 

Γι' αυτό και οι ευφυείς δεν υπήρξαν ποτέ κριτές.

 Ήταν άνθρωποι που κατανοούσαν ανθρώπους." 

Άρθουρ Μίλερ

"Η καρδιά είναι γεμάτη από την ευτυχία της επιθυμίας,

από την ευτυχία της δυνατότητας και της προσμονής, -

 μα τρέμει και φοβάται,

 ότι η προσμονή μπορεί να εκπληρωθεί…

 τη ζωή ν’ αποδεχτούμε πλήρως δεν τολμούμε,

 της ευτυχίας της βάρη να σηκώσουμε δεν μπορούμε,

από την ράθυμη των ορίων επιθυμία υποφέρουμε,

αιώνια τα αγαπούμε, αιώνια υποφέρουμε, -

 και πεθαίνουμε, χωρίς να τα υπερβούμε…"

 Ζιναΐνατα Γκίππιους

(από τον τοίχο του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη)

Wish you were hair...

Smart Ice Cream

Αν το να ξέρεις, δεν αξίζει να το ξέρεις

(Χωρίς δύναμη, τι αξίζει η γνώση;)

 Φερνάντο Πεσσόα 

"Αυτός που τον εγκατέλειψαν όλοι,

 μπορεί εύκολα να πιστέψει πως αυτός τους εγκατέλειψε όλους."

Αντόνιο Πόρτσια

Πρέπει να ξαναστρώσω το χαλί.

I love her but she loves someone else.

Φρουρά! Φρουρά!

"Καμιά φορά αστράφτω κι εγώ 

Και τυφλώνομαι."

Γιάννης Βαρβέρης

- Συνέλαβαν τον Φιλιππάκη;

- Εννέα μήνες πριν τα γενέθλια του.

Έγκυρη Δημοσιογραφία!

Απ'ο το ρεπ'΄ορτάζ που ε΄'κανε με τον εαυτ'ον του

ο ειδικ΄'ος γραμματ΄'εας της ΕΣΗΕΑ, 

προ''εκυψε 'ο'τι συνελ'΄ηφθη.

Απ΄'οδειξη της σ΄υ'γχησης που ΄'ειχε κατ'ά τη σ΄΄λλυ΄ψη

η ορθογραφ΄'ια

στη δημοσιοπο'ιηση της σ΄'λληψης στο πουλ΄'ακι.

Αλ΄'΄λα ο εαυτ΄'ος του

του ε΄'ιπε αυ'τ΄'ο που ΄΄ηθελε να γ΄'ινει

και ΄'οχι αυτ΄'ο που ΄΄'εγινε.

Δεν συνελ΄'ηφθη. 

Κατ΄'α μια εκδοχ΄'η  

 η σ'υλληψη 'έγινε αλλ΄΄'α ΄'ηταν α΄'μωμος, 

΄'εγινε με κρ΄'ινο. 

"Λευτερι΄'α στον ελευθε΄'ερο Φιλιππ'άκη."

"Και τ΄'ωρα τι θα κ΄'ανω που δεν με συν'έλαβαν;

Θα με τρ΄'ωει ο Ντ΄'ανος και ο Σπαλιάρας

στο δρ΄'ομο για η βουλ΄'η;

Να με συλλ΄'αβουν!" 

Επί τέλους Κακοκαιράκι.

*

The mood of the day:

Oι συλλήψεις λόγω βλακείας δεν πρέπει να είναι ανεκτές.

(*Οι συλλήψεις αυτές είναι ανεκτές)

Με πόζα

"Napoleon Pose"

Napoleoff. 

"Πάνω στις σκέψεις μου, 

όπως στου κάθε ανθρώπου, 

έχουν κολλήσει 

τα μαραμένα λείψανα των παλιότερων (νεκρωμένων) σκέψεών μου." 

 Wittgenstein

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα. Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε. Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ’ αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά. Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη. Ή, για να το πω καλύτερα, όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, έκτος από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί ή άπο εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.

H δική μας πέτρα ήταν εντελώς ασήμαντη-δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς. Μικρή κι ασουλούπωτη, δεν ήταν ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη ούτε μακρόστενη. Το χρώμα της, ξέθωρο γκρίζο, την έκανε ακόμα πιο ασήμαντη, γιατί κι ο δρόμος είχε το ίδιο χρώμα και με δυσκολία την ξεχώριζες. Η ασημαντότητα της αυτή είχε βέβαια και τα καλά της. Ένα απ’ αυτά το ‘παμε κιόλας: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να την κλοτσήσει. Εν’ άλλο ήταν ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε με τη βαριά του να την κομματιάσει ή να τη μεταφέρει έξω απ’ το δρόμο, γιατί, έτσι μικρή που ήτανε, τόπο δεν έπιανε κι ο δρόμος έμενε ελεύθερος.

Ζούσε, λοιπόν, ειρηνικά την πέτρινη ζωή της, που ήταν βέβαια λίγο μονότονη, αλλά αυτό κα θόλου δεν την ενοχλούσε, γιατί, αφού δεν ήξερε τί δεν είναι μονοτονία, δεν ήξερε ούτε τί είναι. Μια μέρα όμως έμαθε. Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα, εν’ αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη, τη μάζεψε απ’ το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά. Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του, πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν’ αλλάξει τη ζωή της πέτρας. Δίχως να το ξέρει, της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει, κι ακόμη πώς ο δρόμος δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο, γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ’ έναν κήπο.

Ο κήπος αυτός, τώρα, αν και δεν ήτανε καθόλου μαγεμένος, όπως συμβαίνει συνήθως με τους κήπους των παραμυθιών, ήταν χαρά των ματιών να τον βλέπεις. Και τί δεν ήταν φυτεμένο εκεί! Κρεμμύδια και ντομάτες και φασολάκια πράσινα κι αγγούρια, αλλά και λουλούδια, πολλά λουλούδια και διάφορα, γαρίφαλα και τριαντάφυλλα (τριαντάφυλλα και εκατόφυλλα) και κρίνα και βιολέτες και ντάλιες και γεράνια, πολλά γεράνια. Άσε πια τα μυριστικά, βασιλικούς και δυόσμους κι αρμπαρόριζες και δεντρολιβανιές και μαντζουράνες. Μ’ άλλα λόγια, ό κήπος ήταν κήπος κι όχι ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως εκείνοι οι κήποι με το κουρεμένο σύρριζα γρασίδι.

Φανταστείτε τώρα το ξάφνιασμα της πετρούλας, πρώτα απ’ το ταξίδι της στον αέρα κι ύστερα απ’ τον καινούργιο αυτόν κόσμο, πού τόσο ξαφνικά ανακάλυψε. Όσο για το πέσιμο της, αυτό δεν είχε διόλου άσχημες συνέπειες, γιατί, όπως οι πέτρες δεν έχουν ούτε χέρια ούτε πόδια ούτε κεφάλι, δεν κινδυνεύουνε να σπάσουν τίποτε πέφτοντας στο χώμα, όταν μάλιστα αυτό είναι το αφράτο χώμα ενός κήπου.

Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ’ τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της. Απ’ τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους μέ τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν πότε πότε το κεφάλι έξω απ’ τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια…

Η πετρούλα πέρασ’ εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι, και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια, ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν’ αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν’ αποκτά μια πρασινωπή, όλο υγεία όψη. Ή χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι, από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν’ αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορρόδινα συννεφάκια, ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ’ τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι, ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ’ τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο, απ’ τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια για πάντα.

Καταλαβαίνετε τώρα την απελπισία της μετά από τόση ομορφιά πού είχε ζήσει, να ξαναβρεθεί στη μέση της ίδιας της παλιάς, μονότονης ασκήμιας… Στην αρχή ήθελε να πεθάνει και προσευχόταν να περάσει από πάνω της ό τροχός κανενός οδοστρωτήρα και να την κάνει σκόνη. Αργότερα, όταν της πέρασε ή πρώτη, μεγάλη πίκρα, άρχισε να ονειρεύεται ότι θα ξαναπερνούσε από κει ό μικρός πρίγκιπας, ό πιτσιρίκος με τη σφεντόνα, κι ότι θα την ξαναπέταγε μες στον παράδεισο της.

Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ό μικρός πρίγκιπας, πού στο μεταξύ έγινε ένας μεγάλος μπακάλης, ποτέ δεν ξαναπέρασε από κει. Η πέτρα, βέβαια, πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια, ποτέ δεν έπαψε, κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία.

Επιμύθιο I: Καλύτερα ν’ αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε.

Επιμύθιο II: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους.

                                Αργύρης Χιόνης