"Φυσικὰ καὶ ὀνειρεύομαι. 

Ζεῖ κανεὶς μόνο μ᾿ ἕνα ξερὸ μισθό; 

Πόσο συχνά; 

Κάθε ποὺ ἐγκαταλείπουν συχνότατα ὅλοι.

 Ἐπηρεάζουν τοὺς ἀπόντες τὰ ὄνειρά σας; 

Βέβαια. Τὸ ξανασκέφτονται καλὰ

 καὶ μᾶλλον μετανιώνουν ὁριστικά τους ὅλοι.

 Εἶναι ἐλευθέρα ἡ εἴσοδος; 

Ὄχι ἐντελῶς. Ζητάω τὴν ἄδεια τοῦ ὀνείρου 

πρὶν ἐλπίσω. Μοῦ τὴν δίνει ἐν γένει 

μαζὶ μὲ κάποιες ὁδηγίες αὐστηρές. 

Νὰ πιστέψω δίχως ν᾿ ἀγγίξω 

νὰ μὴ μιλήσω διόλου στὸν καπνὸ

γιατὶ εἶναι ὑπνοβάτης καὶ θὰ πέσει 

μόνο διὰ τοῦ βλέμματος ν᾿ ἀφήσω

τὸ αἴτημά μου στὴν κρεμάστρα 

ὅ,τι μοῦ δοθεῖ νὰ τὸ δεχτῶ

 κι ἂς μὴν ἔχει καμιὰ ὁμοιότητα

 μ᾿ αὐτὸ ποὺ ζωγραφίζει ἡ ἔκκλησή μου - 

θὰ τὴν ἐπανέβρει μόλις ξαναχαθεῖ.

 Ἕνα μόνο δὲ μοῦ δίνει τὸ ὄνειρο.

 Τὸ ὅριο. Ὣς ποῦ νὰ κινδυψέψω.

Γιατὶ τότε πιὰ δὲν θὰ ἦταν ὄνειρο, 

Θά ῾ταν γεράματα."

Κική Δημουλά / Συνέντευξις