Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 6 Αυγούστου 2021


Σα γύρισε ο καθρέφτης μου

 στον ουρανό

 φάνηκε ένα φεγγάρι μισοφαγωμένο

από τα κόκκινα μυρμήγκια

 της φωτιάς 

κι ένα κεφάλι πλάι του

 να καίει κι αυτό μέσα σε πύρινη

                          βροχή

 να λάμπει το κεφάλι

να φέγγει

 καθώς το έπαιρνε το έκανε κάρβουνο 

                           η φωτιά 

να ψιθυρίζει:

 —Τα δέντρα καίνε φεύγουνε σαν τα μαλλιά 

ο άγγελος χάνεται με καψαλισμένα

                         τα φτερά 

κι ο πόνος 

σκύλος με σπασμένο πόδι 

μένει 

μένει

Μίλτος Σαχτούρης / Ο καθρέφτης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου