Θεατές του κακού που όλο χειροτερεύει, νιώθουμε εξ αποστάσεως ακόμη ασφαλείς, δεν βλέπουμε ότι η απόσταση μικραίνει, τολμάνε κάποιοι άμοιροι να το χειροκροτούνε κιόλας, σκαρώνουν επιχειρήματα, το χρήζουν αναγκαίο, ξεχνάν ότι όταν κοιτάζεις το σκοτάδι, σε κοιτάζει κι αυτό, σταλάζει μέσα σου το μαύρο του μελάνι, κι όταν η αποφυγή της θυσίας, του μόχθου και του πόνου, του συμπάσχειν και του συγχωρείν ανάγεται σε καθημερινή τεχνική, μένει η ζωή λειψή κι είναι μοιραία η νοσταλγία του μηδενός και του τίποτα, που όλα τα καταπίνει κι όλα τα κατοικεί.

Χρήστος Μποκόρος