Λέμε: Η βροχή  πέφτει.

Και  κανείς  δεν  βλέπει  το  δράμα  πίσω  από  αυτή  την  πεζή  διαπίστωση.

Πρόκειται  για  ένα δυστύχημα  ή  μία  αυτοκτονία;

Δεν  θα το  μάθουμε.

Όπως  και  να 'ναι,  η  βροχή  δεν  θα  ξανασηκωθεί.

Γλίστρησε  μες  στο  παράθυρο, από  τόσο ψηλά, δεν  μπορούμε   να  τη   σώσουμε.

Το μόνο που μπορούμε  να  κάνουμε  είναι  να  βρισκόμαστε   εδώ,

για να πέσει επάνω μας,  πάνω στο  εύκαμπτο  δέρμα  μας  παρά  στο  έδαφος.

Ανοίγω  τα  χέρια,

σηκώνω  το κεφάλι  και  τη  δέχομαι  πεθαίνει  μες  στην  αγκαλιά  μου,

κολλημένη  στο  στήθος  και  στο  πρόσωπό  μου.

Σφίγγω  το  λείψανό  της  επάνω  μου  και  τη  φιλώ  για  μια  τελευταία  φορά.

MARTIN PAGE

Πέφτει η βροχή στυφή

ξεπλένοντας τα πρόσωπα

ξεθωριάζοντας τις παλιές επιγραφές

νοτίζοντας τα σπίτια του νησιού.

Στάζει η βροχή απ' τους γιακάδες

γλιστράει μέσα στις τσέπες υγραίνει τα χέρια 

μουσκεύει ένα ξεχασμένο γράμμα

αλλάζει την προσφώνηση σβήνει τη διεύθυνση.

Βρέχει τη χλαίνη του χωροφύλακα

στις αποθήκες με τις κονσέρβες

στα τσουβάλια με το αλεύρι

βρέχει στο νεκροταφείο βρέχει στα χωράφια

δε νοιάζονται να μεγαλώσουν οι σοδειές

βρέχει στον προβολέα του πλοίου.

Μακρύς ο δρόμος απ' την επιθυμία στην απόφαση

μακρύς απ' την επιστροφή στην άλλη αναχώρηση.

Τίτος Πατρίκιος

"Δὲν εἶχα τίποτα γιὰ φαγητὸ ἀπόψε 

κι εἶπα νὰ τσιμπήσω πρόχειρα 

μιὰ σφραγισμένη λύση ποὺ ὑπῆρχε. 

Μὲ ἡμερομηνία παραγωγῆς,

 τῆς λήξης δυσανάγνωστη.

 Κάτι γράμματα ποὺ βρέθηκαν. 

Δός μου νὰ σ᾿ τὰ διαβάσω ἐγὼ 

προθυμοποιήθηκε ἡ ἀπάθεια.

 Κι ἔτσι εὐχαρίστως ποὺ τὸ δέχτηκα

 κι ἔτσι ἀπαίσια ποὺ τὰ διάβαζε ἐκείνη

 μὲ τὴ θηλυπρεπὴ φωνή της

 σὰν νά ῾χε ἀλλάξει φύλο καὶ ἡ σημασία τους

 καὶ ὁ ἀποστολέας 

κατάλαβα πὼς εἴχανε χαλάσει 

ἔληξε ἡ ἰσχύς τους. 

Μὴν τὰ πετᾶς μὲ πρόλαβε ἡ διορατικότης 

θὰ τύχει νὰ περάσει ἀπὸ δῶ 

καμιὰ φτωχὴ ὀνειροπόληση, τὰ δίνεις, 

Τοὺς ἀρέσουνε τὰ χαλασμένα

 πράγματα ποὺ ἔχουνε λήξει."

Κική Δημουλά

 Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της, 

χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει

 σαν ύπαρξη σωστή, 

με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο 

το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη, 

χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της - 

ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, 

κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε. 

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη

 γιατί, για ό,τι γίνεται κείνο που λείπει, Ζει

φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

 Γιάννης Ρίτσος 

Απόσπασμα από το ποίημα ΙΧ,

 από την ποιητική συλλογή "Σχήμα της απουσίας"

 που περιλαμβάνεται στα "Ποιήματα Β΄"

Κέδρος

"Ποτέ δεν υποπτεύεσαι 

πόσο παλεύει με την παγωνιά ο πεθαμένος κήπος

 για να χαρίσει στα πουλιά την άνοιξη..." 

 Χρίστος Λάσκαρης 

Vladimir:

 Επί τέλους,

 είσαι εδώ!

 Estragon:

 Είμαι;

 Samuel  Beckett /  Waiting for Godot

"Οι άνθρωποι δε χρειάζονται πάντα συμβουλές. 

Μερικές φορές, 

το μόνο που χρειάζονται, 

είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, 

ένα αυτί να τους ακούσει 

και μια καρδιά που να μπορεί να τους καταλάβει..." 

 Μικρός Πρίγκιπας / Antoine de Saint-Exupery

"Έπεσες σε κενό ανθρώπου 

 Προσδέσου."

 Γιάννης Κοντός / Τα ποιήματα / εκδόσεις Τόπος

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη θερμή σιωπή,

 του δίνουν παγωμένη φασαρία.

Simone Weil

«Η μοναξιά 

μπορεί να οδηγήσει 

σε εξαιρετικές μορφές ελευθερίας». 

Fabrizio De André

Butterfly

Μεγάλο τὸ μικρὸ

 ὅταν κρύβεται. 

Πολὺ τὸ λίγο

 ποὺ ἐπιμένει.

Κωνσταντίνος Σαμοΐλης / Εν αγνοία μου / Τύρφη

Απολογισμός:

πως είδατε τις γιορτές;

"Βρέχει!
Βγάλτε τα λουλούδια βόλτα."
Οργάνωση για τα Δικαιώματα των Λουλουδιών

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον. 

Παράξενο.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

 πέρασε κῆπος κάποτε. 

Στὸ ἄλλο χέρι 

κρατῶ πέτρα.

 Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση. 

Ὑπόνοια καμιὰ

 ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις, 

προγεύομαι ἄμυνες. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε ἄγνοια κοάπτε. 

Χαμογελῶ. 

Ἡ καμπύλη του χαμόγελου, 

τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως, 

μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,

 ἕτοιμο. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου πέρασε στόχος κάποτε. 

Καὶ προδιάθεση νίκης. 

Τὸ βλέμμα βυθισμένο

 στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:

 τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ 

τῆς προσδοκίας γεύεται. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε πίστη κάποτε. 

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.

 Φοράει στολὴ δισταγμοῦ. 

Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι 

σύντροφός μου ἢ καταδότης.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε. 

 Σὺ δὲν φαίνεσαι. 

Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,

 γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του 

κρατώντας λουλούδι 

καὶ χαμογελώντας,

θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

ζωὴ πέρασε κάποτε.

Κική Δημουλά Φωτογραφία 

"Ζωή είναι μια μακρά προετοιμασία 

για κάτι που ποτέ  δεν θα συμβεί."

 William Butler Yeats