ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

"Όποιος μιλάει εξ ονόματος των άλλων

 είναι 

πάντα απατεώνας" 

Εμίλ Σιοράν

 "Και δεν είναι μόνον αυτός. 

Είναι ολόκληρο σμήνος από δαύτους. 

Βουίζουν γύρω μας 

και η εκφυλισμένη εποχή μας τούς λατρεύει. 

Έχουν πάρει τον αέρα των ημερών, 

κι έτσι αεράτοι επιπλέουν σαν φούσκες

 στον αφρό της κοινής γνώμης.

Αλλά έτσι και τις φυσήξεις θα σκάσουν." 

William Shakespeare  /  Άμλετ /  Gutenberg 

"Αλλά η συνήθεια είναι σπουδαίος σιγαστήρας."

 Σάμιουελ Μπέκετ

«Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντίθετων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το φυσικό που είναι ο Λόγος και το φως το Άκτιστον που είναι ο Θεός.»

Οδυσσέας Ελύτης / Ανοιχτά χαρτιά

"Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης" 

Ο ορισμός της ανθρώπινης άνοιξης.

"Η άνοιξη είναι η παιδική ηλικία του έτους"

Alferd Tennyson

*

Την άνοιξη αν δεν την βρεις,

την φτιάχνεις.

Οδυσσέας Ελύτης

*

Ποτέ δεν υποπτεύεσαι 

πόσο παλεύει με την παγωνιά ο πεθαμένος κήπος

 για να χαρίσει στα πουλιά την άνοιξη. 

Ποτέ οι μέλισσες 

που θα ρουφούν τα άνθη του, 

πώς βγήκε από το θάνατο δε θα γνωρίσουν 

κι οι πεταλούδες

 θα ’ναι πάντα ξέγνοιαστες. 

Μόνο αυτός θα ξέρει·

 αυτός που έζησε την περιπέτεια του νεκρού 

και είναι μες στην ομορφιά του λυπημένος. 

Χρίστος Λάσκαρης / O κήπος  / Ποιήματα / Τύρφη 

Συμπέρασμα:

"Τα ποιήματα είναι εύκολα,

η ποίηση ειναι δύσκολη..."

Νίκος Γκάτσος

 

"Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που ξέρουν να χάνουν. Ίσως γιατί εγώ δεν ξέρω τελικά. 

Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή με καθαρά κομμένα νύχια και δεν της αφήνουν καμία τσαγκρουνιά. 

Τους ανθρώπους που γνώρισαν την απώλεια και τόλμησαν να κλάψουν. 

Τους ανθρώπους που φοβήθηκαν το κενό και δεν το δημιούργησαν σε άλλους, δεν το πέρασαν αλλού, αλλά το πέρασαν. 

Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που ξέρουν όμορφα να φεύγουν, πιο όμορφα από το να έρχονται. 

Τους ανθρώπους που αρθρώνουν το φύγε πιο καλά από το πάρε με μαζί σου. Που το διατυπώνουν σαν μουσική, από εκείνες που ακούγονται στη θάλασσα όταν κοπάζει ο αέρας, εκείνη τη μουσική που δονεί απ'ευθείας το σώμα σαν ένα συρματόσκοινο που πια δεν ξέρεις αν ηχεί, αν το ακούς, αν πυρακτώνεται και σε καίει, αν δονείται και σε δονεί ή αν το βλέπεις να σκίζει μάταια το φως, μάταια τα μάτια. Μάτια που τέμνονται οι τροχιές και λάμπει το κατάμαυρο μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Άνθρωποι που έβαλαν νωρίς τους άλλους να κοιμηθούν κι απόμειναν κρατώντας νύχτες απ΄το χέρι και γκρίζα όνειρα που μπλέχτηκαν σαν τα μαλλιά μες τις σιωπές τους."

Αργύρης Χιόνης

ΙΣΑΑΚ ΝΕΥΤΩΝΑΣ:

Η ΜΕΓΑΛΗ  ΜΑΖΑ  ΕΧΕΙ  ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

ΕΠΙΚΑΙΡΑ

"Συγχωρώ 

τους ανθρώπους όταν δεν συμφωνούν με τις ιδέες μου,

 αλλά δεν τους συγχωρώ 

όταν δεν συμφωνούν με τις δικές τους." 

Charles Maurice de Talleyrand

...οι λευκοί και οι κόκκινοι πολιορκούσαν την Οδησσό 

– κι Οδησσός δεν υπήρχε...

Τάσος Λειβαδίτης

...πόσες τέτοιες ανέξοδες, αλλοθιγενείς πολιορκίες

 του ανύπαρκτου

για να μη πολιορκηθεί 

το απαιτητικό υπαρκτό...

*

"Το μακρινό και το άπιαστο, 

καλά το μοιραζόμαστε. 

Νά 'ταν και το κοντινό μας έτσι..."

Γιάννης Ρίτσος 

Κλεομένης Γ

Βασιληάς της Σπάρτης

Τρίτος προ Χριστού αιώνας

Πόσο έχει προοδεύσει η ανθρωπότητα από τότε!

Ο Βασιληάς της Σπάρτης Κλεομένης για να αντιμετωπίσει την κατάληψη της χώρας του από τα στρατεύματα του Μακεδόνα Αντίγονου ζήτησε τη βοήθεια του βασιληά της Αιγύπτου Πτολεμαίου. Μεταξύ των εγγυήσεων για  την εκπλήρωση των συμφωνηθέντων ήταν και η ακόλουθη, όπως την περιγράφει ο μεγάλος αλεξανδριανός: 

Εν Σπάρτη 

Δεν ήξερεν ο βασιλεύς Κλεομένης, δεν τολμούσε — 

δεν ήξερε έναν τέτοιον λόγο πώς να πει 

προς την μητέρα του: ότι απαιτούσε ο Πτολεμαίος 

για εγγύησιν της συμφωνίας των ν’ αποσταλεί κι αυτή 

εις Αίγυπτον και να φυλάττεται· 

λίαν ταπεινωτικόν, ανοίκειον πράγμα. 

Κι όλο ήρχονταν για να μιλήσει· κι όλο δίσταζε. 

Κι όλο άρχιζε να λέγει· κι όλο σταματούσε. 

 Μα η υπέροχη γυναίκα τον κατάλαβε 

 (είχεν ακούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές), 

και τον ενθάρρυνε να εξηγηθεί. 

Και γέλασε· κι είπε βεβαίως πηαίνει.

Και μάλιστα χαίρονταν που μπορούσε να ’ναι 

στο γήρας της ωφέλιμη στην Σπάρτη ακόμη. 

 Όσο για την ταπείνωσι — μα αδιαφορούσε. 

Το φρόνημα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός 

να νιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός· 

όθεν κι η απαίτησίς του δεν μπορούσε 

πραγματικώς να ταπεινώσει Δέσποιναν 

Επιφανή ως αυτήν· Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα. 

Κωνσταντίνος Καβάφης

Πέρασαν από τότε αρκετοί αιώνες, η ανθρωπότητα πολιτιστικά προόδευσε, οι παρέχοντες βοήθεια δεν ζητούν πια ως εγγύηση των συμφωνηθέντων την αιχμαλωσία μητέρων και παιδιών, τι βαρβαρότητα,  ζητούν ορυκτά, σπάνιες γαίες, κοιτάσματα πετρελαιού, διώρυγες, ό,τι πλούτο έχει η χώρα...

 

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

 (Κλεμμένο)

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε 

και στην πέτρα μέσα την κλείσανε 

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε

τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, 

με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν 

με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου. 

Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός 

τόσο βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ’ την όψη μου: 

Την οργή των νεκρών να φοβάστε

και των βράχων τ' αγάλματα.

Οδυσσέας Ελύτης/Άξιον Εστί/Ανάγνωσμα Πρώτο-Γ

"Σύννεφα σκότωσαν τον ήλιο

κι ύστερα κλάψαν για το χαμό του"

Αργύρης Χιόνης 

"ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς"

Πόσες έννοιες-ήλιοι σκοτώθηκαν επί της γης...

"Μια ιδέα δεν είναι υπεύθυνη 

για τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ αυτήν"

 Don Marquis

*

Κουβέντα με τον Ελύτη:
"Κάνε άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά."
Πέρναμε μεγάλη φόρα,
 μα σκοντάφταμε στον εαυτόν μας,
πέφταμε πάλι στη φθορά.
Πάντα με την απορία:
Θεέ, μου!
Πόσες φορές πρέπει να πεθάνω
για να πιστέψω ότι μπορώ να αναστηθώ;

"Δημιουργήσαμε πολλά αντισώματα για την ΕΥΘΥΝΗ."

Πρωτοπόροι

στην δημιουργία αντισωμάτων για τη δική μας Ευθύνη.

Την σκότωναν.

Ζωντανή μόνο η Ευθύνη των άλλων.

"Χρειάζονται αλήθειες ακόμη και για να πεις ψέματα."

Πρέπει να κατανοήσεις την αλήθεια 
για να την ξεχωρίσεις από το ψέμα.
Κατανοούσαμε ότι ήταν ψέμα όταν γινόταν  ψαίμα.
Πως να βρούμε την αλήθεια;

Δεν τη βρήκε ο Καβάφης:
"Υπάρχουν αλήθεια και ψεύδος άρα γε; 
ή υπάρχει μόνον νέον και παλαιόν,
και το ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αλήθειας;"
Πως να αναγνωρίσουμε εμείς τις αλήθειες;
Είχαν γεράσει, ήταν αγνώριστες... 

*

"Νοιώθαμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς

που δεν γνωρίσαμε ποτέ."

Βούλιαζε στην ανάσα μας

αυτό που έπρεπε να πούμε για να γνωριστούμε.
Πως να γνωρίσεις αυτούς που γνωρίζεις και δεν γνωρίζεις
όταν όλοι γίναμε ίδιοι...

"Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες."

Έφυγαν και από κει,

 φυτέψαμε στα ερείπια
 πολύχρωμες ομπρέλες και σημαίες ευκαιρίας.
Αφήσαμε στα ερείπια τη φωτιά,
πήραμε τις στάχτες.

*
"Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι,

αρκεί να ΄ναι από συμφέρον."

Σφαχτήκαμε.
Δεν γινόταν αλλιώς.
Μάθαμε τις τιμές,
δεν μάθαμε, αγνοούμε, όμως, τις αξίες.
Είναι συμφορά!
Εσύ όμως δεν είπες:
"Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη"
Ήταν πόρνη!

"Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο

κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει."

Κοιμήσου ποιητική μου καραμέλα

να σε πιπιλίσω.
Μας το ανταπέδωσε.
Μας είπε:
Θα στηρίξετε το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου σας.
Μας έκλεψε ο καιρός τα ιδανικά.
Μας ξεγέλασε.
Μας το ανταπέδωσε με το:
Ιδανικά και αγύριστα.

*

"Βρέθηκε πάντα να ζητάμε ίσα ίσα εκείνο που δεν γίνεται."
"Το μακρινό και το άπιαστο
καλά το μοιραζόμαστε.
Νά 'ταν και το κοντινό μας έτσι."
Πάντα με την ευχή του Ρίτσου. 

Πουλιά που χαριεντίζονται με τους πυροβολισμούς
όταν ρίχνονται, όμως, πολύ μακριά...
Έχουμε σκέψεις,
 που είναι πρόβες για τη δράση.
Είμαστε, όμως, ακόμα στις πρόβες.
Το έργο είναι δύσκολο.

"Υπάρχει ένας προδότης μέσα σου

που η ώρα του θα 'ρθει να τιμωρηθεί."
Για να σε προδώσει κάποιος
πρέπει να σε έχει αγαπήσει.
Δεν τον αγαπήσαμε τον εαυτόν μας
για να μη μας προδώσει ποτέ.

*

"Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,

όμως για λίγη υπερηφάνεια το αξίζει."
Είχαμε αυτοσυγκράτηση:
Κράτα με,

όσο η υπερηφάνεια περνά και φεύγει

σαν άλογο αξέχαστο

που λύθηκε από τη λησμονιά.

Ά-λογο.
"Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα."
Ναι!
Αλλάξαμε πνευματικό νόμισμα,
πουλάμε με λόγια,
αγοράζουμε με λόγια.

"Ζητώ ν΄ αγοράσω αξιοπρέπεια

σαν αυτή των ελεφάντων

που απομακρύνονται για να πεθάνουν."
Που να τη βρούμε να την αγοράσουμε,
δεν κατοικεί στο βαθύ μας πνευματικό ύπνο,

εκεί όπου έχουμε ξενιτευτεί...

*
"Παρά λίγη καρδιά θάταν ο κόσμος άλλος"
Είχαμε καρδιά.
Ανοίγαμε τις ομπρέλες μετά τη βροχή.
Πολιορκούσαμε τη Οδησσό
όταν όμως η Οδησσός δεν υπήρχε...
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες τους οι άνθρωποι...
"Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα
 στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα).
 Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, 
στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse."
Δεν είδαμε τα χρωματιστά χαρτιά του Matisse.
Τι είδαμε το είπε ο Γεώργιος Βαφόπουλος:
"Τώρα βλέπω το νόημα της συνουσίας των χρωμάτων"

Ιδιαίτερα των Ιδεολογικών Χρωμάτων. 
Όλα μένουν. Έγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα. 
Έχουμε διαβάσει Εγγονόπουλο:
"Θα την τσακίσω εγώ τη νοσταλγία σου..." 
Αν δεν τη τσακίσουμε, θα λυπηθούμε.
Μη ξεχνάς, όμως, εσύ το είπες:
"Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε"
Θα γίνουμε πιο όμορφοι!

*Πίνακες Χρήστου Μπόκορου

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ:

ΣΕΙΣΜΟΛΟΓΙΑ

ΣΕΙΣΜΟΛΟΓΟΙ

ΔΙΑΛΟΓΟΙ

James Joyce, Finnegans Wake

"Πρώτα νιώθουμε.

Μετά πέφτουμε"

*

Χρήστος Αγγελάκος

"Για να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να τον έχεις χάσει"

 *

Τζόναθαν Κόου, Ο Κύριος Γουάιλντερ κι έγώ

"- Εμένα μου αρέσει η βροχή πριν πέσει.

 - Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα,

 δηλαδή η βροχή πριν πέσει.

 Πρεπει να πέσει, αλλιώς δεν είναι βροχή.

 - Γι' αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος"

ΝΑ ΝΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΕΥΒΡΟΥΑΡΙΟΣ. . .

Ο Σιντάρτα είπε: 

«Τι μπορώ να σου πω εγώ, σεβάσμιε; 

Μήπως πως αναζητάς υπερβολικά; 

Πως η αναζήτηση σ’ εμποδίζει να βρεις;»

«Μα πώς;» 

ρώτησε ο Γκοβίντα.

«Όταν κάποιος ζητάει», είπε ο Σιντάρτα, «συμβαίνει να συχνά να μη βλέπουν τα μάτια του παρά μόνο το πράγμα που ζητάει, συμβαίνει να μην είναι ικανός να βρει τίποτα, επειδή σκέφτεται πάντα μόνο αυτό που ζητάει, επειδή έχει ένα σκοπό, επειδή κατέχεται από τον σκοπό. Ζητάω θα πει: έχω ένα σκοπό. 

Βρίσκω όμως σημαίνει: είμαι ελεύθερος, στέκομαι ανοιχτός, δεν έχω κανένα σκοπό. 

Εσύ, σεβάσμιε, είσαι κατά πάσα πιθανότητα πραγματικά ένας αναζητητής, αφού, επιδιώκοντας το σκοπό σου, δεν βλέπεις μερικά πράγματα που είναι εμπρός στα μάτια σου*»...

Από το βιβλίο:

 Σιντάρτα - Ένα Ινδικό Παραμύθι

Hermann Hess

Εκδόσεις Καστανιώτη 

*που τα βλέπουν όλοι οι άλλοι.

Όχι σπάνια, ο δημόσιος λόγος που εκφέρεται από "ταγούς", κάθε φύσεως και κλίμακας, προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών για την ποιότητά του. Καταλογίζουν καπηλεία, διαστρέβλωση, υστεροβουλία, υποτίμηση της νοημοσύνης τους...

Διαχρονικό πρόβλημα, η ηλικία του ταυτίζεται με εκείνη της εκφοράς δημόσιου λόγου. Στα καθ' ημάς, ανθούσε και στην αρχαιοελληνική πραγματικότητα. Την ύπαρξή της είχε επισημάνει ο Πλάτων. 

Ο Πλάτων, Πλάτων είναι αυτός, επισημαίνει το ποιος πρέπει να είναι ο αποδέκτης της αγανάκτησης και μας εκπλήσσει. Αθωώνει τους κατηγορούμενους "Ταγούς" και κατηγορεί τους κατήγορους - πολίτες: "Του λόγου μέτρον εστίν ουχ ο λέγων, αλλ' ο ακούων". Πλάτων είναι αυτός, πως να τον αγνοήσεις...

Και έρχεται και ο Πλούταρχος να προσθέσει: "Ο μεν λόγος θαυμαστός, ο δε λέγων άπιστος. (Ο λόγος του ήταν θαυμάσιος, αλλά ο ίδιος δεν τον πίστευε). Εμείς μένουμε ότι οι λόγοι τους είναι θαυμάσιοι! 

                             *

“Μιλάω αδιάκοπα” είπε ο Μάρκο Πόλο, όμως ο ακροατής συγκρατεί μόνο τα λόγια που περιμένει. Άλλη είναι η περιγραφή του κόσμου που το καλοπροαίρετο αυτί σου ακούει με προσοχή, άλλη εκείνη που θα κάνει το γύρο των λιμενεργατών και των γονδολιέρηδων στο δρόμο έξω από το σπίτι μου την ημέρα της επιστροφής μου, άλλη ακόμα εκείνη που ίσως υπαγορεύσω στα γεράματα μου, αν με πιάσουν αιχμάλωτο Γενοβέζοι πειρατές και με ρίξουν στη φυλακή στο ίδιο κελί με ένα συγγραφέα περιπετειών. Δεν είναι η φωνή που υπαγορεύει την ιστορία. Είναι το αυτί.

 Ίταλο Καλβίνο

Αφενός,  επειδή τα ίδια δέντρα δεν θα αργούσαν να γεμίσουν και πάλι το δρομάκι του με καινούρια χρυσαφένια φύλλα.  Αφετέρου, επειδή το ιαπωνικό ιδανικό της ομορφιάς δεν αναζητεί την τελειότητα, την ομοιομορφία, την ακριβή συμμετρία, αλλά τη φυσικότητα, την ομορφιά που πηγάζει από ένα φύλλο πεσμένο στον άδειο κήπο ενός μοναστηριού ζεν.

΄                                           

Ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κουλτούρας είναι η ιδιότυπη αντίληψή της για την ομορφιά. Για έναν δυτικό, η πιο όμορφη κούπα είναι η άψογα κατασκευασμένη, με τέλεια περιφέρεια, λεία και αψεγάδιαστη επιφάνεια και, αν είναι διακοσμημένη, με ακριβή και ομοιόμορφη διάταξη των διακοσμητικών στοιχείων. 

Αν μεταφερθούμε στην Ιαπωνία, η κούπα που θα εκτιμηθεί περισσότερο - και η πιο ακριβή - είναι συνήθως εκείνη που εμφανίζει ασυμμετρίες, γιατί αυτό την κάνει μοναδική. Μπορεί να έχει βαθουλώματα, να έχει αμμόπετρα κολλημένη στην επιφάνειά της ή μπορεί ακόμα και να είναι ραγισμένη ή να την έχουν ξανακολλήσει με την τεχνική του  κίντσουγκι. 

Αυτή η τόση ιδιαίτερη κούπα όχι μόνο είναι μοναδική και αφηγείται την ιστορία της, θεωρεί όμορφο αυτό που μοιάζει με τη φύση και το οποίο μπορούμε να συνοψίσουμε σε τρεις αρχές:

1. Τίποτα δεν είναι τέλειο.

2. Τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο.

3. Τίποτα δεν είναι παντοτινό.

Στην περίπτωση των ανθρωπίνων όντων η επίγνωση ότι είμαστε ατελείς μας χαρίζει ταπεινότητα, όταν την αποδεχόμαστε, μας απελευθερώνει από την αρρωστημένη νοοτροπία να απαιτούμε πολλά από τον εαυτόν μας, από την εμμονή σε μια τελειότητα που δεν υπάρχει στη φύση και, επομένως, ούτε στα ανθρώπινα όντα. 

Όσον αφορά τη δεύτερη αρχή, μας θυμίζει ακριβώς ότι τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο. Όπως και η φύση εξελίσσεται αέναα, ακολουθώντας κύκλους γέννησης και θανάτου, έτσι και το ανθρώπινο ον είναι δυναμικό. 

Η τρίτη αρχή είναι η κατανόηση της εφήμερης φύσης όλων των πραγμάτων. Τα νιάτα περνούν και μετατρέπονται σε ωριμότητα και μετά σε γήρας. Εκείνος ο άνθρωπος που μας φαινόταν τόσο γοητευτικός και διασκεδαστικός παύει να μας εκπλήσσει, ή ίσως αρχίζει να μας φαίνεται απόμακρος, επειδή, σαν δύο κλαδιά ενός δέντρου, ακολουθήσαμε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Νομπούο Σουζούκι

ουάμπι σάμπι

η ομορφιά της ατέλειας

Εκδόσεις Πατάκη  

ΔΙΑΛΟΓΟΙ:

Ο Πέερ Γκυντ, 

ο ήρωας του Ερρίκου Ίψεν, 

μόνος μέσα στο δάσος,

 νύχτα, 

ρωτάει τον άγνωστο που δεν μπορεί να δει:

 - Ποιος είσαι;

Κι εκείνος του απαντά: 

- Είμαι ο εαυτός μου. 

Μπορείς να πεις κι εσύ το ίδιο;

"Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να έχουν μάθει ούτε μια στάλα αλήθειας για τον εαυτό τους. Μερικοί όμως αξιώνονται να καταλάβουν σε αυτή εδώ τη ζωή ποιοι είναι πραγματικά. Συνήθως το καταλαβαίνουν τελείως απροσδόκητα, και τότε παραλύουν από τον φόβο τους." 

 Joseph Roth / Το κάλπικο ζύγι 

"Το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ανθρώπου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των αγνώστων του πλευρών..."

Τσιμάρας Τζανάτος / Πυθαγόρειο Θεώρημα