Όχι σπάνια, ο δημόσιος λόγος που εκφέρεται από "ταγούς", κάθε φύσεως και κλίμακας, προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών για την ποιότητά του. Καταλογίζουν καπηλεία, διαστρέβλωση, υστεροβουλία, υποτίμηση της νοημοσύνης τους...

Διαχρονικό πρόβλημα, η ηλικία του ταυτίζεται με εκείνη της εκφοράς δημόσιου λόγου. Στα καθ' ημάς, ανθούσε και στην αρχαιοελληνική πραγματικότητα. Την ύπαρξή της είχε επισημάνει ο Πλάτων. 

Ο Πλάτων, Πλάτων είναι αυτός, επισημαίνει το ποιος πρέπει να είναι ο αποδέκτης της αγανάκτησης και μας εκπλήσσει. Αθωώνει τους κατηγορούμενους "Ταγούς" και κατηγορεί τους κατήγορους - πολίτες: "Του λόγου μέτρον εστίν ουχ ο λέγων, αλλ' ο ακούων". Πλάτων είναι αυτός, πως να τον αγνοήσεις...

Και έρχεται και ο Πλούταρχος να προσθέσει: "Ο μεν λόγος θαυμαστός, ο δε λέγων άπιστος. (Ο λόγος του ήταν θαυμάσιος, αλλά ο ίδιος δεν τον πίστευε). Εμείς μένουμε ότι οι λόγοι τους είναι θαυμάσιοι! 

                             *

“Μιλάω αδιάκοπα” είπε ο Μάρκο Πόλο, όμως ο ακροατής συγκρατεί μόνο τα λόγια που περιμένει. Άλλη είναι η περιγραφή του κόσμου που το καλοπροαίρετο αυτί σου ακούει με προσοχή, άλλη εκείνη που θα κάνει το γύρο των λιμενεργατών και των γονδολιέρηδων στο δρόμο έξω από το σπίτι μου την ημέρα της επιστροφής μου, άλλη ακόμα εκείνη που ίσως υπαγορεύσω στα γεράματα μου, αν με πιάσουν αιχμάλωτο Γενοβέζοι πειρατές και με ρίξουν στη φυλακή στο ίδιο κελί με ένα συγγραφέα περιπετειών. Δεν είναι η φωνή που υπαγορεύει την ιστορία. Είναι το αυτί.

 Ίταλο Καλβίνο