Πρωινή βάρδια...

Καθισμένη στην άκρη ενός πάγκου.

Ίσως στην άκρη ενός κόσμου.

Στο κέντρο μιας νεκρής πόλης.

Στην αρχή του τέλους.

Αύγουστος. Το παράθυρο στην πίσω μεριά, κοιτά μειλίχια τις ισχνές νιφάδες να ακολουθούν με δισταγμό το νόμο της βαρύτητας.

Ρομαντικό. Ήταν τα σύννεφα με εξωγήινο χρώμα.

Μα το πρωί δεν είχε συννεφιά.

Και το ίδιο παράθυρο, αδιάφορος μηδενιστής. Εγώ;

Ανάγοντας το παράλογο σε βιβλική προειδοποίηση, μέσα στη σιγή μιας αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας,

Συγνώμη δεσποινίς, μπορείτε να μου αλλάξετε το φραπέ; Έχει πέσει στάχτη μέσα. Μέτριος με γάλα αν θυμάστε.

Δεν ήταν η σύγχυση ανάμεσα στο μικρό επιτραπέζιο σκεύος στο οποίο ρίχνουν τα αποτσίγαρα οι καπνιστές και στο ποτήρι του φραπέ.

Ήταν το αυγουστιάτικο χιόνι που έμοιαζε με στάχτη.

Ήταν.

Ήταν η τέφρα νεκρών δένδρων σκορπισμένη στον αέρα σαν μια μορφή τελευταίας επιθυμίας.

Και το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό. Η μοίρα αυτού του πλανήτη. Μια αργή και βασανιστική αυτοχειρία. Ή ίσως κάτι πιο ονειροπόλο. Η πεποίθηση ότι φτάνοντας στο έσχατο σημείο κατάπτωσης, θα πάψουν να υπάρχουν όλα εκτός από την ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Πόσο μακριά είναι όμως αυτό το σημείο?

Κι αν είναι αύριο? Κι αν δεν είναι? Τι νόημα έχουν τα πλάνα μιας προσωπικής ευτυχίας. Καμία ενέργεια για μακροπρόθεσμα σχέδια. Τέλμα.

Δειλή τεμπελιά, κρυμμένη πίσω από τα συμπτώματα μιας φαινομενικής κατάθλιψης?

Μπορεί.

Σπαταλάς τη ζωή σου, λένε

Και τι μ’ αυτό, λέω.

Πόσα χρόνια μου μένουν. Πόσα χρόνια μας μένουν.

…Πόσα χρόνια θέλετε, δεσποινίς;

Συγγνώμη;

Επαναλαμβάνω. Πόσα χρόνια θέλετε;

Πόσα θέλω; Νομίζω, ίσως, το ‘δίκαιο’ δηλαδή θα ήταν, με ένα πρόχειρο υπολογισμό, γύρω στα 51.

‘50. Το αμέσως επόμενο είναι στα 67.’

50 τότε.

‘Πώς θα πληρώσετε;’

Δε ξέρω. Μετρητά.

‘Τότε είναι 3.000.000 στιγμές απόγνωσης, 200.000 ώρες δυστυχίας, και 11.000 μέρες μοναξιάς.’

Δε μπορείτε να μου κάνετε μια καλύτερη τιμή;

‘Είναι ήδη με την έκπτωση. Αφήστε που τα κομμάτια των 50 ετών είναι ελάχιστα.’

Τότε, ξέρετε άλλαξα γνώμη. Νομίζω 5 χρόνια είναι αρκετά. Μα γιατί γελάτε; Εγώ επιλέγω. ΕΓΩ! Κι αν θέλω φεύγω χωρίς να πάρω ούτε μία ώρα παραπάνω. Σταματήστε να γελάτε. Το γέλιο σας μου τρυπάει τα μηνίγγια! Σας μισώ!...

Μαρία! Μααρίιαα!

Μια κυρία εκεί κάτω σου έχει ζητήσει να της αλλάξεις ένα μέτριο με γάλα εδώ και ένα τέταρτο, κι εσύ κάθεσαι και ρεμβάζεις!

Γαμώ το ρομαντισμό σας και τις γυναικείες ορμόνες σας.

Άγγελε, σου έχω πει τη θεωρία μου για τις γυναικείες ορμόνες;

Όχι πάλι ρε Χάρη!

 Απο: CHAOS

ΑΝΤΩΝΥΜΑ