Εκεί 

που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες 

όσο σε αγαπήσαν,

πως ήθελες την απόλαυση

μόνο για να την ξαναγευτείς,

πως γύρευες περιπέτειες 

μόνο για να τις αφηγείσαι  αργότερα,

πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά

αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα

στην πολλαπλή εκδοχή του,

πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, 

τόσες αντιδρομές

που σε βασάνιζε πιο πολύ απ΄ ό,τι η απουσία του,

εκεί 

που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο

ανατρέπει όσα είχες συγουρευτεί πως τα ελέγχεις,

που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε

και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος

που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις,

δεν αφήνεσαι να εξαγοραστείς

που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, 

τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις

που απαιτείς αποκλειστικότητα,

βιαιοπραγείς από ζήλια,

που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, 

βέβαια στην αρχή,
εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες
μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν
κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη
ενώ εσύ, 
το ίδιο απρόσμενα, 

προσπαθείς να πεις πως
αγαπάς...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος