Φτάνει που µε θες για φίλο. . .

Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήματα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αμφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα μοιραστώ µαζί σου.

Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το μέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.

Δεν μπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.

Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίρομαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.

Περιορίζομαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.

Δεν μπορώ να σου χαράζω όρια
που μέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’’ αναπτυχθείς.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.

 

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.

Αυτές τις ημέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαμηλά ούτε στη μέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.

Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.

J. L. Borges