Σκέψεις. . .

Ένας τίμιος διάλογος Χριστιανών και Αριστερών (αδοκίμως Εκκλησίας και Αριστεράς) είναι ασφαλώς αμοιβαία χρήσιμος.

O πολύς Henri de Lubac είχε πει τω καιρώ εκείνω ότι «η παρουσία του Μαρξισμού μας υποχρέωσε να ξαναθυμηθούμε τις κοινωνικές όψεις του χριστιανικού δόγματος». Για τους Αριστερούς πάλι που γαλουχούνται με την έστω παρανάγνωση του μαρξιστικού ρήματος «η θρησκεία είναι το όπιον του λαού» είναι μια πρόκληση να γνωρίσουν ότι η πίστη που πραγματώνει το «ιδού καινά ποιώ τα πάντα» μάλλον δεν είναι όπιο, αλλά η ζύμη για την μεταμόρφωση του κόσμου σε κόσμο δικαιοσύνης, αγάπης και ελευθερίας.

Συχνά κυριαρχεί μια ατελής εκατέρωθεν γνώση.των μεν για τους δε. Μπορεί με τον διάλογο να αρθεί. Δεν μιλάμε για κοσμοθεωριακή σύγκλιση, όμως σε ένα κόσμο που υπερπερισσεύει ο πόνος και η δυστυχία υφίστανται αφάνταστα.περιθώρια συμπόρευσης και συνεργασίας.για την αντιμετώπιση του κακού. Οι περισσότεροι αριστεροί έχουν ελλειμματική και ως εκ τούτου στρεβλή γνώση του μηνύματος του Ευαγγελίου. Η περί Χριστιανισμού γνωσιολογία τους εξαντλείται στα όσα άκουσαν και όπως τα άκουσαν από τα κακοποιημένα θρησκευτικά που τους δίδαξε πολλές φορές κάποιος που δεν πίστευε στο περιεχόμενό τους γι΄ αυτό και η εμμονή τους στην μετατροπή του μαθήματος σε θρησκειολογικό. Ζούμε άλλωστε στην εποχή του αυτάρεσκου μηδενισμού. Ποιος στα αλήθεια τους έμαθε ποτέ ότι το κοινωνικό ιδεώδες της Ορθοδοξίας είναι μετακαπιταλιστικό, μετασοσιαλιστικό, μετακομμουνιστικό και μετα-μοντέρνο; Ποιος τους έδειξε ότι το ευαγγελικό ιδεώδες είναι αριστερότερα από τον κάθε λογής κοινωνικό αριστερισμό; Με τέτοιες αφετηρίες ευλόγως οι Αριστεροί τοποθετούνται στους απέναντι.

Είναι οι γνωσιολογικές περί Χριστιανισμού προϋποθέσεις των ανθρώπων της Αριστεράς λιγοστές και κατά περίπτωση στρεβλές. Γι΄ αυτό ένας σωστός διάλογος μπορεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Άλλωστε ο αριστερός αθεϊσμός δεν είναι μεταφυσικός, αλλά μεθοδολογικός. Μ’ αυτήν την έννοια δεν αρνείται την πραγματικότητα του Θεού, δεδομένου ότι αυτή προσεγγίζεται με την πίστη που δεν τη διαθέτει. Η πίστη δεν επιδέχεται απόδειξη, αν την επιδέχονταν θα μετέπιπτε αυτομάτως σε απλή γνώση.

Το χριστιανικό όραμα είναι η απελευθέρωση από την αμαρτία, αλλά και τις κοινωνικές συνέπειές της (αδικία, δουλεία, πόλεμος κ.τ.λ.). Χριστιανικά δεν υπάρχει ιδιωτική σωτηρία. Απάνθρωπα κατά καιρούς καθεστώτα και ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός που ρέπουν στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, στρεβλώνουν την επαγγελία της δημόσιας και κοινωνικής διάστασης  της σωτηρίας. Η βιβλική παράδοση θέλει την ελευθερία, ειρήνη, δικαιοσύνη και καταλλαγή. Η Εκκλησία είναι φορέας και της εγκόσμιας ελπίδας των ανθρώπων. Αλλιώς τι σημαίνει ότι η εργασία ανάγεται σε μοναδική πηγή εισοδήματος, «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω»; (Παύλος, Β΄ Θεσσαλονικείς 3,10). Η αμετάκλητη καταδίκη των σφετεριστών της υπεραξίας: «ιδού ο μισθός των εργατών των αμησάντων τας χώρας υμών ο απεστερημένος αφ’ υμών και αι βοαί των θερισάντων εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν»(Ιακ. 5,4).

Στα απελευθερωτικά κοινωνικά μηνύματα Εκκλησίας και Αριστεράς έχουμε απλώς μια διαφορά νοήματος για το ίδιο έργο. Εύγλωττο το ακόλουθο παράδειγμα: Τρεις άνθρωποι δουλεύουν σε ένα έργο, οι απαντήσεις τους στην ερώτηση τι κάνουν είναι η εξής:

-Ιδρώνω

-Βγάζω το ψωμί μου.

-Χτίζω μιαν Εκκλησιά!

Ο Χριστιανός ιδρώνοντας για να βγάλει το ψωμί του χτίζει μιαν Εκκλησιά!

Με την κατάρρευση του μαρξιστικής επίκλησης Υπαρκτού σοσιαλισμού:

α)Το ρήγμα δεξιά – αριστερά έχει εν πολλοίς επιχωματωθεί. Κατά Καστοριάδην «τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά λένε πια τα ίδια πράγματα».

β)Δεν υπάρχουν αριστερές και δεξιές δημοκρατίες αλλά μόνο δεξιές και αριστερές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μία. Είναι «το ήκιστα μοχθηρόν» πολίτευμα κατ’ Αριστοτέλην.

γ)Επειδή σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και σε ένα καράβι που βουλιάζει δεν υπάρχουν άθεοι, έστω προς γνώσιν των δηλούντων αθεΐα και των Χριστιανών ότι τον Χριστό δεν τον σταύρωσαν οι άθεοι, αλλά οι Φαρισαίοι το ιερατείο της εποχής.

Στέλιος Παπαθεμελής

Από τη Συνάντηση

«Εκκλησία και Αριστερά»

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 

Μιλά άπταιστα τη γλώσσα των αριθμών.

Ακούστε τον.

Πτωμάτων ευτυχισμένων μπόχα γνώριμη,

μας πήρε πάλι.