Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.

Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.

Ο τόπος μου, ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με.

Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.

Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,

θολές, σβησμένες ζωγραφιές.

Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.

Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες.

Και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να `ναι.

Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές

κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.

Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.

Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού

κι ενέσεις εξακόσια έξι.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.

Όλη η ζωή μου του χαμού.

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

Γαλάτεια Καζαντζάκη