Έλα κοντά μου. . .

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι ούτε ο άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι ο άνεμος.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός.
Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες.

Τους ημερεύουν οι ζέφυροι.

Τους μαγεύουν οι σειρήνες. Όχι.

Δεν είμ’ ωκεανός.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι.

Δεν σου τάζω απανεμιά.

Ούτε τις γλυκές ισημερίες,

και τις αλκυονίδες ζεστασιές.

Δεν είμαι λιμάνι.

Εγώ. . . Δεν είμαι. . . 

Παρά ένας κουρασμένος στρατηλάτης.
Ένας αποσταμένος περπατητής. . .

Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
Για ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις. . .

'Ελα να τ' ακούσουμε μαζί.

Μενέλαος Λουντέμης