Κάπως έτσι ίσως αρχίζει και ο φθόνος... Συμβαίνει να φθονούμε εκείνους που περισσότερο τείνουμε να συμπαθήσουμε, γιατί δεν μας αρέσει αυτό που είμαστε ή δεν είμαστε και μας το θυμίζουν. Όπως το λέτε! Κάποια πρόσωπα μας γίνονται καθρέφτης! Πολύ άσχημο και τυραννικό πάθος, που μόνο η ταπείνωση γιατρεύει. Δύσκολα πράγματα... Σκαλώνουμε...

Τι πιο "ακατανόητο": Όσο πιο καλά φέρεται κανείς σε κάποιον που τον φθονεί τόσο εκείνος ενοχλείται, αγριεύει! Δεν υπάρχει συναίσθημα νομίζω πιο κοντά στο μίσος...Να σας θυμίσω τη φράση του π. Βασιλείου Γοντικάκη που παλιότερα γράψαμε: "Για κείνον που δεν μπορεί ν' αγαπά, η αγάπη του άλλου είναι κόλαση!"

Μάρω Βαμβουνάκη