Ο στερεός φλοιός της Γης είναι ετερογενής, αποτελείται δηλαδή από περιοχές που έχουν διαφορετικά όρια θραύσης, άλλες σπάνε εύκολα άλλες σπάνε δύσκολα. Όταν ένα ετερογενές υλικό πιέζεται οδηγείται στη θραύση. Η πορεία όμως προς αυτήν είναι τέτοια που να εξασφαλίζει τη ζωή μας!
Με την αύξηση της πίεσης αρχίζουν να δημιουργούνται μικρορωγμές σε περιοχές που έχουν τα μικρότερα όρια θραύσης. Οι μικρορωγμές όμως αναπτύσσονται στο χώρο με ιδιάζοντα τρόπο. Δεν έχουν τη μορφή ευθύγραμμων τμημάτων. Έχουν τη μορφή δικτύου που ένα πρότυπό του απεικονίζεται στην εικόνα. Η δημιουργία ρωγμών, δηλαδή, επαναλαμβάνεται σε όλο και μικρότερη χωρική κλίμακα διατηρώντας μια στατιστική αυτο-ομοιότητα στη γεωμετρία της δόμησης του δικτύου. Η κόκκινη θραύση είναι μια μεγέθυνση όμοια θραύση της μπλε και ακόμη μεγαλύτερη μεγέθυνση της πράσινης κ.ο.κ. Το δίκτυο εμφανίζει μια συμμετρία στην αλλαγή της χωρικής κλίμακας. Είναι χαρακτηριστική ιδιότητα των FRACTAL δομών. Το δίκτυο των ρωγμών που σχηματίζεται κατά τη θραύση στα ετερογενή υλικά έχει FRACTAL δομή.
Σκοπός της επιστήμης δεν είναι απλά να περιγράφει τη φύση. Στόχο έχει την κατανόηση του γιατί η φύση δημιουργεί έτσι, του ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν είχε ακολουθήσει απλούστερη αρχιτεκτονική. Για παράδειγμα, τι θα συνέβαινε αν η θραύση δεν εκδηλωνόταν ως FRACTAL δίκτυο από έναν τεράστιο αριθμό μικρο-ρωγμών αλλά ως μία ευθύγραμμη ρωγμή. Γιατί η φύση ζωγραφίζει αυτή την εικόνα;
Η διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι τεράστια με αναφορά την ενέργεια που πρέπει να δαπανηθεί για τη θραύση. Το άνοιγμα μιας ρωγμής προϋποθέτει τη θραύση των δεσμών που υπάρχουν μεταξύ των δομικών λίθων του στερεού σώματος. Η δημιουργία του FRACTAL δικτύου απαιτεί πολύ μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας σε σύγκριση με εκείνη που απαιτείται για τη δημιουργία μιας ευθύγραμμης ρωγμής, γιατί στην πρώτη περίπτωση ο αριθμός των δεσμών που πρέπει να σπάσουν είναι συντριπτικά μεγαλύτερος.
Ας έλθουμε τώρα στη δημιουργία του σεισμού. Η γένεσή του περνάει από διάφορα στάδια. Αντιληπτό από τον άνθρωπο γίνεται μόνο το καταληκτικό στάδιο όταν οι τάσεις που πολιορκούν ένα ρήγμα κατορθώσουν να σπάσουν τα κλείθρα που το κλειδώνουν και εμποδίζουν τη σχετική ολίσθηση των δύο πλευρών του. Κατά τη σχετική ολίσθηση έχουμε τη δημιουργία του ότι λέμε σεισμό. Ο σεισμός θα είναι τόσο πιο ισχυρός όση μεγαλύτερη είναι η ενέργεια που θα εκλυθεί.
Για να φτάσουμε όμως στο καταληκτικό στάδιο της γένεσης του σεισμού έχουν προηγηθεί άλλα προπαρασκευαστικά στάδια. Σε ένα σημαντικό σεισμό η προετοιμασία του γίνεται σε περιοχή γύρω από το αντίστοιχο ρήγμα σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων. Στην περιοχή αυτή δίκτυα fractal-ρωγμών αρχίζουν να σχηματίζονται στις πλέον εύθραυστες νησίδες. Αυξανομένων των τάσεων ο πληθυσμός των fractal-νησίδων αυξάνεται. Στη συνέχεια οι θραύσεις-fractal-νησίδες αρχίζουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα δίκτυο από μεγαλύτερες θραύσεις με πάντα fractal δομή. Το μήκος αλληλεπίδρασης συνεχώς μεγαλώνει, οι θραύσεις αφορούν όλο και μεγαλύτερες νησίδες εκτατικά με όλο και μεγαλύτερο όριο θραύσης. Προσεισμοί αντίστοιχα εκδηλώνονται. Έρχεται κάποια στιγμή που οι θραύσεις συσχετίζονται μεταξύ τους ανεξάρτητα που συμβαίνουν στην ευρεία περιοχή που περιβάλει το σημαντικό ρήγμα που τελικά θα ενεργοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι μία θραύση-προσεισμός που συμβαίνει για παράδειγμα 100 km βόρεια / δυτικά του κυρίου ρήγματος προκαλεί τη θραύση-προσεισμό σε περιοχή που είναι 100 km νότια / ανατολικά του ρήγματος κ.ο.κ. Τότε λέμε ότι η περιοχή που συμπιέζεται είναι σε "κρίσιμη κατάσταση". Η κάθε περιοχή που πιέζεται συνομιλεί με την άλλη. Χαρακτηριστικό της κατάστασης αυτής είναι ότι οι θραύσεις γίνονται μάλλον συμμετρικά στο χώρο που περιβάλλει το κύριο ρήγμα. Στο στάδιο αυτό ο τομέας του γήινου φλοιού που πιέζεται λειτουργεί με υγεία, κατορθώνει να αντεπεξέρχεται τη δυσκολία και να μη μεταβαίνει σε ακραία κατάσταση. Αποδεικνύεται ότι δουλεύει όπως η υγιής καρδιά που μπορεί να ανταπεξέρχεται σε εξωτερικές δυσκολίες, κόπωσης, συγκίνησης, κ.ο.κ.
Στο επόμενο στάδιο, οι τάσεις θα συγκεντρωθούν κατά μήκος του κύριου ρήγματος. η γη χάνει την πλήρη ικανότητα να αντιμετωπίσει τις τάσεις, συμπεριφέρεται ακριβώς σαν μια καρδιά που έχει υποστεί έμφραγμα! Οι τάσεις πια πολιορκούν τη σπονδυλική στήλη των σκληρών κλείθρων που κατανέμονται κατά μήκος του σημαντικού ρήγματος, κλείθρων που το κλειδώνουν εμποδίζοντας τη σχετική ολίσθηση των δύο πλευρών του, εμποδίζοντας, δηλαδή, τη γένεση του σεισμού. Αν οι τάσεις αυξηθούν, τόσο ώστε να μπορέσουν να σπάσουν τα κλείθρα, ο σημαντικός σεισμός θα συμβεί. Κατά την ώρα της θραύσης του ρήγματος η γη δείχνει επακριβώς τα συμπτώματα ασθενούς σε επιληπτική κρίση. Ο σεισμός και η επιληψία με όρους μαθηματικής περιγραφής δεν είναι διαφορετικά φαινόμενα. Ο σεισμός είναι μια επιληπτική κρίση της γης και η επιληψία είναι ένας σεισμός στον εγκέφαλό!
Συνεπώς, όταν προσεγγίζεται ο σεισμός διαπιστώνεται ότι γη διέρχεται μια καρδιακή προσβολή και στη συνέχεια μια εγκεφαλική διαταραχή , μια επιληπτική κρίση. Η γη εμφανίζει, δηλαδή, ανθρωπογενείς ασθένειες. Ποιος είπε ότι η γη δεν είναι ζωντανή!
Ας δούμε όμως τη σοφία της φύσης...Από που αντλείται η ενέργεια που ξοδεύεται για τη θραύση των δεσμών; Από την ενέργεια που έχει αποταμιευτεί στα πετρώματα κατά τη συμπίεσή τους. Όπως αποταμιεύεται ενέργεια όταν συμπιέζουμε ένα ελατήριο. Το ερώτημα είναι: όλη η ενέργεια που έχει αποταμιευθεί ξοδεύεται την ώρα του σεισμού, στο σπάσιμο των κλείθρων; Η απάντηση είναι αντίθετη από αυτή της κοινής λογικής. Αν η μελέτη της φύσης ήταν θέμα απλής λογικής δεν θα ήταν ανάγκη να υπάρχει επιστήμη. Ένα μικρό μόνο ποσοστό της ενέργειας ελευθερώνεται καταστροφικά τη στιγμή του σεισμού. Και ας δούμε γιατί. Κατά το προπαρασκευαστικό στάδιο που προαναφέρθηκε ξοδεύεται μεγάλο μέρος της αποταμιευμένης ενέργειας στις fractal-θραύσεις του ετερογενούς υλικού που περιβάλλει το κύριο ρήγμα, ξοδεύεται δηλαδή σε θραύσεις (προσεισμούς) που είναι ακίνδυνες. Η ύπαρξη ετερογενούς υλικού γύρω από τα σημαντικά ρήγματα και η ανάπτυξη fractal-δομών θραύσης σε αυτό είναι αυτά που συμβάλουν στο να περισσεύει ένα μικρό μέρος της αποταμιευμένης ενέργειας για τη θραύση κλείθρων του σημαντικού ρήγματος. Είναι προϋποθέσεις που προνόησε η φύση για να υπάρχουμε. Αν η προστασία αυτή απουσίαζε, οι γιγάντιοι σεισμοί που σήμερα είναι ελάχιστοι θα ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Ζούμε γιατί η φύση προνόησε η θραύση να γίνεται με δίκτυα fractal που η εισαγωγή τους στην επιστήμη έγινε μόλις μερικές δεκαετίες...Η φύση τα γνώριζε δισεκατομμύρια χρόνια πριν...Ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα τέτοιων σοφών επιλογών που επιτρέπουν την ύπαρξη ζωής. διευθετήσεις έξω από τη λογική μας. Όλη η σύγχρονη φυσική είναι έξω από τη λογική μας. Και η μεγαλύτερη νίκη των ερευνητών είναι ακριβώς η παραδοχή της ήττας της ανθρώπινης λογικής. Στα καθημερινά έχουμε ηττηθεί γιατί καθορίζεται η ζωή μας από αυτούς που ο καθένας νομίζει ότι η λογική του έχει νικήσει...
Σκοπός της επιστήμης δεν είναι απλά να περιγράφει τη φύση. Στόχο έχει την κατανόηση του γιατί η φύση δημιουργεί έτσι, του ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν είχε ακολουθήσει απλούστερη αρχιτεκτονική. Για παράδειγμα, τι θα συνέβαινε αν η θραύση δεν εκδηλωνόταν ως FRACTAL δίκτυο από έναν τεράστιο αριθμό μικρο-ρωγμών αλλά ως μία ευθύγραμμη ρωγμή. Γιατί η φύση ζωγραφίζει αυτή την εικόνα;
Η διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι τεράστια με αναφορά την ενέργεια που πρέπει να δαπανηθεί για τη θραύση. Το άνοιγμα μιας ρωγμής προϋποθέτει τη θραύση των δεσμών που υπάρχουν μεταξύ των δομικών λίθων του στερεού σώματος. Η δημιουργία του FRACTAL δικτύου απαιτεί πολύ μεγαλύτερη δαπάνη ενέργειας σε σύγκριση με εκείνη που απαιτείται για τη δημιουργία μιας ευθύγραμμης ρωγμής, γιατί στην πρώτη περίπτωση ο αριθμός των δεσμών που πρέπει να σπάσουν είναι συντριπτικά μεγαλύτερος.
Ας έλθουμε τώρα στη δημιουργία του σεισμού. Η γένεσή του περνάει από διάφορα στάδια. Αντιληπτό από τον άνθρωπο γίνεται μόνο το καταληκτικό στάδιο όταν οι τάσεις που πολιορκούν ένα ρήγμα κατορθώσουν να σπάσουν τα κλείθρα που το κλειδώνουν και εμποδίζουν τη σχετική ολίσθηση των δύο πλευρών του. Κατά τη σχετική ολίσθηση έχουμε τη δημιουργία του ότι λέμε σεισμό. Ο σεισμός θα είναι τόσο πιο ισχυρός όση μεγαλύτερη είναι η ενέργεια που θα εκλυθεί.
Για να φτάσουμε όμως στο καταληκτικό στάδιο της γένεσης του σεισμού έχουν προηγηθεί άλλα προπαρασκευαστικά στάδια. Σε ένα σημαντικό σεισμό η προετοιμασία του γίνεται σε περιοχή γύρω από το αντίστοιχο ρήγμα σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων. Στην περιοχή αυτή δίκτυα fractal-ρωγμών αρχίζουν να σχηματίζονται στις πλέον εύθραυστες νησίδες. Αυξανομένων των τάσεων ο πληθυσμός των fractal-νησίδων αυξάνεται. Στη συνέχεια οι θραύσεις-fractal-νησίδες αρχίζουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα δίκτυο από μεγαλύτερες θραύσεις με πάντα fractal δομή. Το μήκος αλληλεπίδρασης συνεχώς μεγαλώνει, οι θραύσεις αφορούν όλο και μεγαλύτερες νησίδες εκτατικά με όλο και μεγαλύτερο όριο θραύσης. Προσεισμοί αντίστοιχα εκδηλώνονται. Έρχεται κάποια στιγμή που οι θραύσεις συσχετίζονται μεταξύ τους ανεξάρτητα που συμβαίνουν στην ευρεία περιοχή που περιβάλει το σημαντικό ρήγμα που τελικά θα ενεργοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι μία θραύση-προσεισμός που συμβαίνει για παράδειγμα 100 km βόρεια / δυτικά του κυρίου ρήγματος προκαλεί τη θραύση-προσεισμό σε περιοχή που είναι 100 km νότια / ανατολικά του ρήγματος κ.ο.κ. Τότε λέμε ότι η περιοχή που συμπιέζεται είναι σε "κρίσιμη κατάσταση". Η κάθε περιοχή που πιέζεται συνομιλεί με την άλλη. Χαρακτηριστικό της κατάστασης αυτής είναι ότι οι θραύσεις γίνονται μάλλον συμμετρικά στο χώρο που περιβάλλει το κύριο ρήγμα. Στο στάδιο αυτό ο τομέας του γήινου φλοιού που πιέζεται λειτουργεί με υγεία, κατορθώνει να αντεπεξέρχεται τη δυσκολία και να μη μεταβαίνει σε ακραία κατάσταση. Αποδεικνύεται ότι δουλεύει όπως η υγιής καρδιά που μπορεί να ανταπεξέρχεται σε εξωτερικές δυσκολίες, κόπωσης, συγκίνησης, κ.ο.κ.
Στο επόμενο στάδιο, οι τάσεις θα συγκεντρωθούν κατά μήκος του κύριου ρήγματος. η γη χάνει την πλήρη ικανότητα να αντιμετωπίσει τις τάσεις, συμπεριφέρεται ακριβώς σαν μια καρδιά που έχει υποστεί έμφραγμα! Οι τάσεις πια πολιορκούν τη σπονδυλική στήλη των σκληρών κλείθρων που κατανέμονται κατά μήκος του σημαντικού ρήγματος, κλείθρων που το κλειδώνουν εμποδίζοντας τη σχετική ολίσθηση των δύο πλευρών του, εμποδίζοντας, δηλαδή, τη γένεση του σεισμού. Αν οι τάσεις αυξηθούν, τόσο ώστε να μπορέσουν να σπάσουν τα κλείθρα, ο σημαντικός σεισμός θα συμβεί. Κατά την ώρα της θραύσης του ρήγματος η γη δείχνει επακριβώς τα συμπτώματα ασθενούς σε επιληπτική κρίση. Ο σεισμός και η επιληψία με όρους μαθηματικής περιγραφής δεν είναι διαφορετικά φαινόμενα. Ο σεισμός είναι μια επιληπτική κρίση της γης και η επιληψία είναι ένας σεισμός στον εγκέφαλό!
Συνεπώς, όταν προσεγγίζεται ο σεισμός διαπιστώνεται ότι γη διέρχεται μια καρδιακή προσβολή και στη συνέχεια μια εγκεφαλική διαταραχή , μια επιληπτική κρίση. Η γη εμφανίζει, δηλαδή, ανθρωπογενείς ασθένειες. Ποιος είπε ότι η γη δεν είναι ζωντανή!
Ας δούμε όμως τη σοφία της φύσης...Από που αντλείται η ενέργεια που ξοδεύεται για τη θραύση των δεσμών; Από την ενέργεια που έχει αποταμιευτεί στα πετρώματα κατά τη συμπίεσή τους. Όπως αποταμιεύεται ενέργεια όταν συμπιέζουμε ένα ελατήριο. Το ερώτημα είναι: όλη η ενέργεια που έχει αποταμιευθεί ξοδεύεται την ώρα του σεισμού, στο σπάσιμο των κλείθρων; Η απάντηση είναι αντίθετη από αυτή της κοινής λογικής. Αν η μελέτη της φύσης ήταν θέμα απλής λογικής δεν θα ήταν ανάγκη να υπάρχει επιστήμη. Ένα μικρό μόνο ποσοστό της ενέργειας ελευθερώνεται καταστροφικά τη στιγμή του σεισμού. Και ας δούμε γιατί. Κατά το προπαρασκευαστικό στάδιο που προαναφέρθηκε ξοδεύεται μεγάλο μέρος της αποταμιευμένης ενέργειας στις fractal-θραύσεις του ετερογενούς υλικού που περιβάλλει το κύριο ρήγμα, ξοδεύεται δηλαδή σε θραύσεις (προσεισμούς) που είναι ακίνδυνες. Η ύπαρξη ετερογενούς υλικού γύρω από τα σημαντικά ρήγματα και η ανάπτυξη fractal-δομών θραύσης σε αυτό είναι αυτά που συμβάλουν στο να περισσεύει ένα μικρό μέρος της αποταμιευμένης ενέργειας για τη θραύση κλείθρων του σημαντικού ρήγματος. Είναι προϋποθέσεις που προνόησε η φύση για να υπάρχουμε. Αν η προστασία αυτή απουσίαζε, οι γιγάντιοι σεισμοί που σήμερα είναι ελάχιστοι θα ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Ζούμε γιατί η φύση προνόησε η θραύση να γίνεται με δίκτυα fractal που η εισαγωγή τους στην επιστήμη έγινε μόλις μερικές δεκαετίες...Η φύση τα γνώριζε δισεκατομμύρια χρόνια πριν...Ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα τέτοιων σοφών επιλογών που επιτρέπουν την ύπαρξη ζωής. διευθετήσεις έξω από τη λογική μας. Όλη η σύγχρονη φυσική είναι έξω από τη λογική μας. Και η μεγαλύτερη νίκη των ερευνητών είναι ακριβώς η παραδοχή της ήττας της ανθρώπινης λογικής. Στα καθημερινά έχουμε ηττηθεί γιατί καθορίζεται η ζωή μας από αυτούς που ο καθένας νομίζει ότι η λογική του έχει νικήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου