Όταν οι ακτίνες του φωτός πέφτουν σχεδόν κάθετα στην επιφάνεια της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρή γωνία θ με την κατακόρυφο (αριστερά της εικόνας), το μέγιστο ποσοστό του φωτός διαθλάται, μπαίνει δηλαδή στη θάλασσα; ένα μικρό ποσοστό ανακλάται, γυρίζει δηλαδή προς τα πίσω, στον αέρα. Έτσι, όταν ο ήλιος μεσουρανεί στέλνοντας πλούσιο φως, μικρό ποσοστό της προσφοράς μας προσβάλει όταν είμαστε στην παραλία, η θάλασσα δρα ως καταβόθρα του φωτός. Και αυτό το ποσοστό έχει επιπτώσεις στην υγεία. Καταλαβαίνει κανείς πιες θα ήταν οι επιπτώσεις αν η φύση δεν είχε προνοήσει για τη διευθέτηση αυτή. Το αντίθετο συμβαίνει εάν οι ακτίνες πέφτουν εφαπτομενικά στην επιφάνεια της θάλασσας, υπό μεγάλη γωνία πρόσπτωσης θ ως προς την κατακόρυφο (δεξιά της εικόνας). Στην περίπτωση αυτή, το μέγιστο ποσοστό του φωτός ανακλάται, γυρίζει πίσω στον αέρα, ένα μικρό ποσοστό διαθλάται μπαίνοντας στην θάλασσα. Η επιφάνεια της θάλασσας συμπεριφέρεται ως καθρέφτης. Η διευθέτηση αυτή αντιστοιχεί στην ανατολή ή στη δύση του ηλίου. Είναι η αιτία που όταν καθόμαστε στην παραλία βλέπουμε να γυαλίζει η θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα. Για τον ίδιο λόγο βλέπουμε να γυαλίζει η θάλασσα όταν προβάλει το φεγγάρι. Όταν, δηλαδή, ο ήλιος ή το φεγγάρι, λόγω της θέση τους, στέλνουν λιγοστό σχετικά φως ο καθρέφτης-θάλασσα δρα ως ενισχυτής του για μας τους αποδέκτες του. Συνεπώς, οι νόμοι της φυσικής είναι έτσι ώστε η επιφάνεια της θάλασσας να δρα ως καταβόθρα ή καθρέφτης εάν το προσπίπτον φως είναι πλούσιο ή φτωχό, αντίστοιχα. Η σοφία της φύσης!