Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015






Θαυμάζω την επίμονη αφοσίωση της αράχνης
στην εύτακτη εργασία της που μετατρέπει
σε υπέροχο μωσαϊκό μια παγίδα,
όχι την οξυδέρκεια της στην ζέση του κυνηγιού.

Όταν προαισθάνεται τον κίνδυνο της βροχής
μαζεύει το θαυμαστό της πόνημα
με τόση επιδεξιότητα που είναι θαύμα
αν ο άνεμος ή ο καιρός πλήξουν την εργασία της
την επανακατασκευάζει, εμμένει, περνάει
την κλωστή στις βελόνες της με υπομονή,
περισσότερο σοφή παρά ταπεινή, και η επιδιόρθωση
προσδίδει ανθεκτικότητα και διαφάνεια, ακόμα
περισσότερη, στο άτεγκτο της δίχτυ.

Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για έναν τρόπο
ύπαρξης όχι παλιό, πρωτόγονο,
ότι η αδηφαγία οδηγεί τον παλμό
που την ωθεί να εκτελέσει το εύθραστό
της έργο —σχεδόν μεγαλοπρεπές από την τόση δεξιοτεχνία—,
όχι η πυρετική πραγμάτωση μιας έξυπνης
ιδέας ή ο οίστρος της φαντασίας.

Δεν αγνοώ ότι η τακτική της συνίσταται
σε μια τεχνική επιβίωσης,
δειλό τέχνασμα που η αδυναμία της
εφεύρει και η συνήθεια τελειοποιεί
με τρομακτική κομψότητα.

Υπάρχει κάτι στην κοφτερή ακρίβεια
των αμείλικτων κινήσεών της
που με συναρπάζει και με συγκινεί, κάτι
διαστροφικό στην άψογη εκτέλεση
της θανατερής παγίδας της που με διεγείρει
ενάντια στην ατιμωρησία του θύτη.

Αλλά όποιος θέλει 
ν’ αγαπήσει χωρίς να πληγωθεί,
που σημαίνει
 να πεθάνει κανείς στα χέρια αυτού που αγαπήθηκε,
ας μάθει το δίδαγμα της φύσης
κι ας μην ριχτεί στον κόσμο 
χωρίς ασπίδα ή στρατηγική• 
ας ξετυλίξει προσεκτικά
τον δικό του ιστό και,
 αν ο άνεμος ή ο καιρός τον καταστρέψουν, 
ας επιμείνει.

Κι αν δεν αγαπήσει, τουλάχιστον θα επιζήσει.


Χουάν Κάρλος Φριέμπε

Μετάφραση: Νάνσυ Αγγελή

(Από τον τοίχο: Ποιείν)






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου