Ο καλλιτέχνης

πίστευε στο κρανίο του.

Πίστευε.

Του φώναζαν:

«Ανόητο είναι!»

Οι τοίχοι όμως έπεφταν,

το κρανίο

αποδείχτηκε πολύ δυνατό.

Σκεφτόταν: πίσω από τους τοίχους είναι καθαρά.

Σκεφτόταν,

ότι παρακάτω θα είναι πιο απλά.

. . . Γλίτωσε από την αυτοκτονία

χάρη στα άθλια τσιγάρα.

Άρχισε να περιδιαβαίνει χωριά,

Σ’ αγροκτήματα ευγενών,

Κιτρινισμένα  και μακριά:

Έγραφε για τους ναούς

Του Ιούδα και της Μαγδαληνής.

Και αυτό ήταν τέχνη.

Μετά, μέσα στη σκόνη του δρόμου,

Έμποροι αλατιού με γκρίζα μουστάκια

Τον έθαψαν κατά πως άρμοζε.

Δεν διάβασαν ευχές γι’ αυτόν,

Απλά τον σκέπασαν με λάσπη.

Στην γη όμως απέμειναν

Οι Ιούδες και οι Μαγδαληνές!


Ιωσήφ Μπρόντσκι
Μετάφραση: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης