Ο Κούντερα έλεγε ότι η

 «αισιοδοξία είναι το όπιο του λαού».

 Εννοούσε, φυσικά, 

την επιβεβλημένη, καλογυαλισμένη και τυραννική αισιοδοξία

 που καλλιεργούσαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του προηγούμενου αιώνα.

 Αυτή, πράγματι, 

η αισιοδοξία-ιδεολογία

 ήταν ένας μηχανισμός καταστολής των συνειδήσεων 

και προσβολή στην κριτική σκέψη.

 Σήμερα όμως, 

σε αυτήν εδώ την ασήμαντη γωνιά του κόσμου

 —ξέρω, κάποιοι το θεωρούν βέβηλο να μιλάς έτσι για την Ελλάδα— 

όπιο είναι η εξάντληση των αποθεμάτων ελπίδας για

 «κάτι καλύτερο από το ισχύον». 

Η απουσία χαράς, 

το ανηδονικό βλέμμα,

 η κυνική απογοήτευση 

που συναντάει κανείς γύρω και καμιά φορά μέσα του: 

αυτός είναι τώρα ο αντίπαλος. 

 Υπάρχουν άλλωστε δυο αισιοδοξίες. 

Αυτή που αποκοιμίζει με

 ιδεολογικό κιτς, 

ψεύτικες στατιστικές 

και κούφιες λέξεις.

 Και η άλλη, η, δυστυχώς πολύ πιο αδύναμη και ευάλωτη, αισιοδοξία

 που βγάζει μια κοινωνία από τα βαλτώδη

 και την ξαναθέτει σε κίνηση. 

 Αυτήν ψάχνουμε τώρα…

Νικόλας Σεβαστάκης / DimArt