Ἔλεος

Χριστέ μου μὴν τὸ ἐκλάβεις γιὰ ἀνίερο

νοστάλγησα τὴ Σταύρωσή σου

κι ὅπως ὁμολογοῦν τὰ λουλούδια

τῆς περασμένης ἄνοιξης

νοστάλγησαν κι αὐτὰ

νὰ ξανανθίσουν

μέσα ἀπὸ τὶς πληγές σου

θέλουν τὸ ἄρωμά τους νὰ λάβoυν

τὴν ἁγιότητα τῆς ἐκπνοῆς σου.

Μόνο αὐτὴ τὴ φορὰ μὴ διψάσεις

τὴν κακουργία τοῦ ὄξους ἀφόπλισέ την.

Οὔτε ἀπὸ τὸ ἔλεος νὰ καταδεχτεῖς.

Τὸ ἔλεος ἔχει διαταραγμένο νοῦ

δίνει στὸ φονιὰ νερὸ

σὲ σένα οὔτε μιὰ γουλιά Θεὸ

μήπως ἔδωσε σὲ μᾶς;

Θὰ τὸ ἀντέξεις δὲν εἶσαι μόνος.

Ὅλους μιὰ δίψα μᾶς σταυρώνει.

Κική Δημουλά