«Η ανθρωπότητα και ο πλησίον»

Βλέποντας καθημερινά όλους αυτούς τους ψηφιακούς ανθρωπιστές, τους ηθικολόγους, τους ετοιμοπόλεμους κάθυγρους των δυσάρεστων γεγονότων, τους άτεγκτους της Δικαιοσύνης -οι οποίοι κατά Μάνο Χατζιδάκι «περιφρουρούν την ουσία του νόμου όσο και η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω περιφρουρεί την αγιοσύνη και το χριστιανισμό»- μου γεννιούνται ορισμένα αφελή ερωτήματα: Τι χρόνος τούς απομένει για τον άνθρωπο, μέσα στο χρόνο που αφιερώνουν για να σώσουν την ανθρωπότητα; Πενθώντας νυχθημερόν τους νεκρούς της επικαιρότητας, διατηρούν άραγε αποθέματα πένθους και για τους προσωπικούς τους θανόντες; Μπορούν να αποδώσουν δικαιοσύνη και «με ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί»; Διακρίνουν ανάμεσα στα συλλογικά τους οράματα, το όνειρο του παιδιού που γαντζώνεται στα μάτια τους; Τι περισσεύει από το «αγελαίο ένστικτο» της ηθικής τους και για τις κατ’ ιδίαν τους σχέσεις; Στις πόσες δημοσιευμένες «ζωές των άλλων» κερδίζουν αδημοσίευτη δική τους ζωή; «Όχι, σας παρακαλώ –διαμαρτύρεται ο Λουδέρ, όταν έρχονται να τον ψάξουν ακόμη μια φορά για να υπογράψει κάποιο ανθρωπιστικό μανιφέστο ή για να συμμετάσχει σε κάποια συνάντηση για τον καταπιεζόμενο λαό- το να αγαπάς την ανθρωπότητα είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να αγαπάς τον πλησίον σου» 

Χούλιο Ραμόν Ριμπέϊρο / «Ρήσεις του Λουδέρ» 

 Μετάφραση: Βλάσης Παπαπετρόπουλος

Σπύρος Αραβανής / Ποιείν

.