Τι είναι αλήθεια;

Η φυσική δίνει μια απάντηση.

Με το πείραμα οι φυσικοί

ρωτούν τη φύση για να μάθουν την αλήθεια.

Οι μετρήσεις που παίρνουν 

είναι η απόκριση της φύσης στην ερώτηση

και η απόκριση αυτή καθορίζει την αλήθεια,

μια αλήθεια που όχι σπάνια,

είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανθρώπινη λογική.

Αποδέχονται οι φυσικοί αυτήν την αλήθεια,

αρνούνται τη βούλησή - λογική τους.

Η αποδοχή

 της ήττας τους,

 της λογικής τους,

ήταν

 η νίκη τους,

 ο θρίαμβός τους.


Όσο τέλεια και να είναι μια θεωρία

που έχει δομήσει το ανθρώπινο μυαλό,

όσο καταπληκτικά μαθηματικά αυτο-συνεπής και εάν είναι,

αρκεί ένα και μόνο πειραματικό γεγονός 

να έλθει σε αντίθεση με τη θεωρία

για να την γκρεμίσει.

Όσο παγιωμένη και να είναι μια αλήθεια

αρκεί ένα και μόνο πειραματικό γεγονός

να έλθει σε αντίθεση με αυτήν

για να την εξοβελίσει

και να δώσει το λάκτισμα

της αναζήτησης της νέας αλήθειας.

Δεν υπάρχει χώρος για οπαδούς 

 της πάγιας αέναου αλήθειας...

.

Στη ζωή, 

 εμπειρίες - σχέσεις - αλληλεπιδράσεις

  με τους άλλους 

είναι τα πυράματά μας

που κρίνουν θεωρίες και αλήθειες μας.

Οι ανθρώπινες αποκρίσεις - ανταποκρίσεις

δεν οδηγούν, όμως, στην στην αλήθεια.

Οι αποκρίσεις της φύσης,

σε αντίθεση με εκείνες των ανθρώπων, 

 δεν περνούν από φίλτρα παθών και συναισθημάτων,

είναι πάγιες και δεν αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή,

εκφράζονται με αριθμούς,

δεν υπάρχει κάτι στη φυσική 

αν δεν μπορεί να αποδοθεί με έναν αριθμό. 

Έτσι,

 η αποκωδικοποίηση της απόκρισης της φύσης

είναι αντικειμενική,

απαλλαγμένη από ανθρώπινες επιθυμίες.

Η αποκωδικοποίηση 

των ανθρωπίνων σχέσεων,

από τις προσωπικές έως τις κοινωνικές,

είναι υποκειμενική, 

μολύνεται από 

πάθη, συναισθήματα, δοξασίες, φιλοδοξίες, επιθυμίες,

που μεταβάλλονται συνεχώς. 

Οι φωτογραφίες της βεβαιότητας μας

πολλές φορές έχουν τραβηχτεί από τη μυθοπλασία...

Τα πάθη μας

μας εμποδίζουν να αποδεχθούμε την ήττα της λογικής μας,

ότι η 

θεωρία 

που είχε το μυαλό μας δομήσει,

είτε αυτή αφορά ένα πρόσωπο,

είτε αφορά μια  κοινωνία,

είναι λανθασμένη.

Πως μπορεί άραγε μια θεωρία

για τον άνθρωπο ή την κοινωνία

να συμπεριλάβει όλες τις παραμέτρους της ανθρώπινης φύσης;


Προχωράμε, 

έτσι, 

με τις υποκειμενικές μας αλήθειες,

που η διατήρησή τους επιβάλλει φανατισμό ηλίθιου,

ανακυκλώνοντας τα ίδια ερωτήματα,

προσωπικής ή κοινωνικής φύσης,

με τις αρχαίες τραγωδίες να είναι πάντα επίκαιρες.


Προχωράμε,

αρνούμενοι,

ο καθένας από εμάς,

 την πιθανή ήττα της λογικής μας,

της κοινής (τι όνομα!) λογικής μας,

ηττημένοι.

Φιλοσοφούντες ακκιζόμενοι,

οικονομολογούντες διαψευδόμενοι,

ιδεολογούντες ξευτιλιζόμενοι. 

Υπάρχουν και οι soft-επιστήμες.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.

Θα ήταν βαρετή η πραγματικότητα της βεβαιότητας

2 + 2 = 4!

Πως θα ζούσαμε 

χωρίς την αλήθεια της θεωρίας μας

ότι κάποιος μας αγαπά; 

Πώς θα είχαμε πολλούς αρχηγούς

να κάνουν για μας

ότι εμείς έπρεπε να κάνουμε;

Ευτυχώς που όλα δεν είναι φυσική!