Ο άλλος παίρνει από σένα όχι αυτό που του δίνεις, 

αλλά αυτό που μπορεί να πάρει...

Δεν μπορείτε να μιλήσετε για ωκεανό 
σ’ ένα βάτραχο του πηγαδιού... 

(το πλάσμα μιας στενότατης σφαίρας)... 

Δεν μπορείτε να μιλήσετε για πάγο 
σ’ ένα έντομο του καλοκαιριού... 

(το πλάσμα μιας εποχής)... 

.............................................................

Υποθέσετε τώρα ότι εκείνο που μου προσφέρεται στο διάλογο δεν είναι ένας απλός άνθρωπος ή ένα μικρό κεφάλαιο εσωτερικής ζωής, αλλά ένας μεγάλος νους,[...] το όνειρο μιας ανήσυχης, άπληστης φαντασίας, το πρόγραμμα δράσης μιας θέλησης ηρωικής και ακατάβλητης, το πάθος της δημιουργίας ενός ευγενούς πνεύματος, ο οραματισμός ενός προφήτη, η αγωνία ενός πιστού – και ακόμα πι αφηρημένα: μια υψηλή ιδέα, ένας βαθύς πόνος, μια αγιοσύνη, μια αρετή, μια αγάπη που δεν ανέχεται περιορισμούς και μόνο με το απόλυτο συμβιβάζεται. Τι θα πάρω από αυτό τον εξαίσιο θησαυρό, αν τύχει και βρεθεί στο δρόμο μου; Ασφαλώς τόσο μόνο όσο μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι μου χωρίς να πέσουν, να πιάσουν τα χέρια μου χωρίς να καούν, να χωρέσει η ψυχή μου χωρίς να σπάσει… και επειδή τα μέτρα των περισσοτέρων μας είναι μικρά, πολύ μικρά για τέτοια μεγέθη, ή τίποτα δεν παίρνουμε και προσπερνούμε, ή -το χειρότερο- κατεβάζουμε, ακρωτηριάζουμε, ευτελίζουμε το Υψηλό και το Μεγάλο σύμφωνα με τις ασήμαντες διαστάσεις μας και η μικροψυχία μας μετατρέπεται σε εχθρότητα προς ότι ξεπερνά τη δική μας κλίμακα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτό που μας υπερβαίνει και, επειδή μας πιέζει, το βρίζουμε, το σαρκάζουμε, το μισούμε…

Από τον τοίχο της Αργυρώς Θεοφανίδου