Χάσαμε πάλι αυτό το δειλινό.

 Κανείς δε μας το είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια

ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο. 

Από το παράθυρο μου είδα τη γιορτή της δύσης

 πάνω στους μακρινούς λόφους. 

Καμιά φορά,

 σαν ένα νόμισμα άναβε ένα κομμάτι ήλιου 

ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη 

από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις. 

Τότε πού ήσουνα; 

Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους; 

Λέγοντας ποια λόγια;

 Κάτω από τα ρόδα του καλοκαιριού,

 όταν το βαθύ κόκκινο του δειλινού 

κρύβεται μέσα στ’ άγρια κόκκινα φύλλα,

η αγάπη, µε µικρά χεράκια, έρχεται, 

σ’αγγίζει µε χιλιάδες αναµνήσεις και σε ρωτά…

 …όμορφες, αναπάντητες ερωτήσεις...