"Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, 

αυτός που ξέρεις δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις. 

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω 

αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου

 σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι, 

αν σου μιλήσει μια λέξη μου σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι – 

Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου; 

Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια; 

Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους; 

Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι – 

τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες πράξεις,

 οι πεθαμένες σκέψεις γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου. 

Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα – 

μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.

Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω- 

γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν. 

Μη με γυρέψεις αλλού

 μονάχα εδώ να με γυρέψεις μόνο σε μένα."

Τίτος Πατρίκιος