Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016






Εκδοχές του τέλους

 "Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι,

 με χάρτινο καπέλο και ξύλινο σπαθί,

πήρα κι εγώ μέρος στη μάχη, 

στο αίμα, στη φωτιά, στην αρπαγή. 

Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι, 

μπρος-πίσω, πίσω-μπρος, 

γύρισα ολόκληρο τον κόσμο, 

των ίσκιων στρατηλάτης κι αρχηγός, 

γύρισα ολόκληρο τον κόσμο κι έφτασα τώρα εδώ,

στην κουνιστή μου πολυθρόνα, 

μπρος-πίσω, πίσω-μπρος… 

Τσαλακωμένο πια το χάρτινο καπέλο και τσακισμένο το ξύλινο σπαθί˙ 

η μάχη, το αίμα, η φωτιά κι η αρπαγή 

θαμπές εικόνες στου μυαλού μου την οθόνη˙ 

καίει ο ήλιος μα το αίμα μου παγώνει,

ψίθυρος βγαίνει από το στόμα μου η κραυγή."

 Αργύρης Χιόνης





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου