"Κάτι πρωτόβγαλτα ως φαίνεται

 στον κόσμο και τους νόμους του πουλάκια

 κι εντούτοις ήδη κουρασμένα

 γιατί δεν είναι τα φτερά

 άπτωτη εύνοια και προνόμιο,

 ρωτούν εμένα, ποιον εμένα,

 πού είν' το πλησιέστερο κλαδί

 για ν' ακουμπήσουν.

 Δεν είμαστε καλά. Αν ήξερα εγώ

 πού είν' το Πλησιέστερο

 ότι έχει και βαθμό συγκριτικό

 το ανύπαρκτο Πλησίον,

 θα 'τρεχα να το πιάσω πρώτη εγώ,

 όλο κι απαραχώρητο,

 κι ας ψόφαγαν πουλάκια

 δίκια και προτεραιότητες

 -κλαδιά σπασμένα το αλληλέγγυο.

 Ας πάνε τα πουλάκια

 τη μεγάλη Πείρα να ρωτήσουν

 ν' ακούσουν ό,τι είπε και σ' εμένα

 όταν ξεθεωμένη από κούραση άφτερη

 τη ρώτησα πού είναι ν' ακουμπήσω

 το πλησιέστερο κλαδί.

 Δεν είμαστε καλά είχε καγχάσει

 η μεγάλη Πείρα: αν ήξερα εγώ 

 που είν' το Πλησιέστερο 

 θα 'τρεχα να το πιάσω πρώτη,

 όλο κι απαραχώρητο,

 κι ας ψόφαγες εσύ 

 γιατί το πλησιέστερο κλαδί 

 είναι ο θάνατός σου η ζωή μου."

Το πλησιέστερο / Κική Δημουλά