Κρίμα να μην είσαι μαζί μου 

όταν κοιτώ το ρολόι και είναι τέσσερεις 

και τελειώνω τη σελίδα και μένω σκεφτικός δέκα λεπτά

 και τεντώνω τα πόδια όπως κάθε απόγευμα 

και κάνω να έτσι τους ώμους μου να μου ισιώσει η πλάτη 

και στύβω τα δάχτυλά μου και βγάζουν ψέματα.

 Κρίμα να μην είσαι μαζί μου 

όταν κοιτώ το ρολόι και είναι πέντε

 και είμαι αριθμομηχανή που μετράει συμφέροντα

 ή δύο χέρια που χοροπηδάνε πάνω σε σαράντα πλήκτρα

 ή έν’ αφτί που ακούει σαν ωτακουστής τα πάντα 

ή ένας τύπος που φτιάχνει αριθμούς να λένε αλήθειες. 

 Κρίμα να μην είσαι μαζί μου

όταν κοιτώ το ρολόι και είναι έξη. 

Θα μπορούσες νά ’χες έλθει να μου κάνεις έκπληξη

 και να μού ’λεγες "Πώς πάει;" και να μέναμε

 εγώ με το κόκκινο σημάδι απ’ το κραγιόν σου 

εσύ με το μπλε σημάδι απ’ τα καρμπόν μου.

Mario Benedetti

(Από τον τοίχο Pause)