"Ό,τι αγαπούμε πιο πολύ, αυτό και πλησιάζουμε λιγότερο. 

Η πιο περίτεχνη από τις καλές τέχνες, αυτή της υποκρισίας,

 δίνει ρεσιτάλ όταν μυριστεί επιθυμία. 

Το βλέμμα προσηλώνεται οπουδήποτε αλλού.

Η αναπνοή γίνεται άδηλη.

 Τα λόγια φαλακρά. 

Όταν η συναναστροφή αρχίζει να ηδύνεται,

 ηβικόν και εντόσθια, μικρός και μέγας τροχαντήρ, 

κροταφική χώρα και νόθος πλευρά, 

λένε ψέμματα σαν αυτόπτες μάρτυρες.

 Ψάχνουν παρομοιώσεις και μεταφορές. 

Αντώνυμα και σχήματα εκ παραδρομής.  Τονίζουν λάθος. 

Βάζουν σε ενέργεια τον μηχανισμό της σύγχυσης. 

Τρέχουν σαν τους Αγίους Τεσσαράκοντα στις παγωμένες λίμνες.

 Να ξεπλύνουν μια και καλή την απειλή της αυτανάφλεξης. 

΄Ένα σωρό επιδειξιομανίες νηπιαγωγείου,

θεατρινισμοί και ευσυγκινησίες

 αποστέλλονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα στο

ν –συνήθως- απληροφόρητο και ανίδεο παραλήπτη.

 Ιδιοσυστατική ή επίκτητη,

η συμπεριφορά παραμένει ανερμήνευτη για όλους. 

Πλην του αποστολέα. 

Η ανάγκη για αξιοπρέπεια, συνιστά μανία.

 Προσεκτικά επιλεγμένοι σωσίες,

 κερδίζουν δεύτερους ανδρικούς ή γυναικείους ρόλους, 

σ' αυτή την πολυδάπανη,πολυτάραχη 

και καλλιτεχνικά αποτυχημένη υπερπαραγωγή.

Τα Canderel 

(πασίγνωστο λήμμα στο λεξικό της ερωτικής αμηχανίας,

 λέξη δηλωτική ανθρώπου –υποκατάστατου,

 κοινώς ζαχαρίνης στη θέση της ζάχαρης)

 τυγχάνουν θωπείας, τρυφερότητας και, ενίοτε, ελεγχόμενης λατρείας. 

Το πραγματικό αντικείμενο των πόθων, ιδέαν δεν έχει.

Αν και ο κατά το νόμο δικαιούχος λαμβάνει πολύ αργά ή και ποτέ.

Στο παιχνίδι αυτό δεν ισχύουν οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης.

Τσακίζεται ο ποινικός κώδικας και το αναφαίρετο του εφεσιβάλλειν. 

Ο δικαιούχος δεν διεκδικεί, δεν απαιτεί, δεν πλησιάζει. 

Παίζει κουτσό.

 Απομακρύνεται. 

Κινείται με φορά αντίθετη από τους δείχτες του ρολογιού. 

Εξαιρείται. 

΄Ο,τι θέλουμε πιο πολύ, αυτό και πλησιάζουμε λιγότερο.

 Παρατηρητές εκ του μακρόθεν, ωτακουστές και λαθραναγνώστες.

 Συγκινητικοί και γελοίοι. 

Εμβρόντητοι και ασυνάρτητοι. 

Άγιοι σχεδόν."

Louise Bourgeois