Υπάρχει μια ιστορία από τη ζωή του Νασραντίν. Έχασε το γάιδαρό του – κι αυτός ο γάιδαρος ήταν η μοναδική του περιουσία. Τον έψαχνε σε όλο το χωριό. Όλοι οι χωρικοί έψαχναν μαζί του, μα δεν κατάφεραν να τον βρουν. Τότε οι άνθρωποι είπαν πως ήταν ιερός μήνας, ότι περνούσαν πολλοί προσκυνητές από το χωριό κι ότι μπορεί ο γάιδαρος να τους ακολούθησε. Αλλιώς, αφού είχαν ψάξει όλο το χωριό και δεν τον είχαν βρει, ο Νασραντίν έπρεπε να αποδεχθεί ότι ο γάιδαρος είχε χαθεί.

Ο Νασραντίν όμως είπε ότι θα έκανε μια τελευταία προσπάθεια να τον βρει. Στάθηκε λοιπόν ακίνητος κι έκλεισε τα μάτια του. Ύστερα έσκυψε κι άρχισε να περπατάει στα τέσσερα. Περπάτησε σε όλο το σπίτι κι ύστερα στον κήπο και τελικά έφτασε σε ένα μεγάλο λάκκο, όπου είχε πέσει ο γάιδαρος.

Οι φίλοι του τον ρώτησαν έκπληκτοι τι κόλπο ήταν αυτό. Ο Νασραντίν είπε: «Σκέφτηκα πως αφού δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να βρει τον γάιδαρο, τότε δεν ήταν αυτό το κλειδί για να τον βρω. Για να βρω το γάιδαρο, έπρεπε να γίνω γάιδαρος. Έτσι, άρχισα να νιώθω σαν γάιδαρος κι έλεγα: Αν ήμουν γάιδαρος που ψάχνει να βρει ένα γάιδαρο, πού θα κοίταζα; Μόλις σκέφτηκα μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισα να περπατάω στα τέσσερα. Δεν ξέρω πώς βρήκα το μέρος, όταν όμως άνοιξα τα μάτια μου, είδα πως είχα φτάσει στο λάκκο. Και να τος ο γάιδαρός μου!»

Lectures Bureau

Ισχύει και το αντίστροφο,
στη θέση του ανθρώπου βάζουμε γάιδαρο
 και στη θέση του γαϊδάρου τον άνθρωπο,
για παράδειγμα:

«Ο Γάιδαρος: 

Σκέφτηκα πως αφού δεν μπόρεσε ο γάιδαρος να βρει τον άνθρωπο, τότε δεν ήταν αυτό το κλειδί για να τον βρω. Για να βρω τον άνθρωπο, έπρεπε να γίνω άνθρωπος..."

Και μας βρίσκει ο Γάιδαρος!