"Και, μερικοί, ποτέ μας δεν πιστέψαμε ότι δεν ήταν ανόητοι. Όλο και πιο λίγοι. Και οι μέρες πέρναγαν ακόμα πιο ξέγνοιαστα από πριν. Παρελάσεις και γάλα και κάπου-κάπου κάποιος μας κοίταγε άγρια στα μάτια στα διαλείμματα των παρελάσεων. Και όταν νίκαγε κάποιος στο μπριτζ που παίζαμε, μεταξύ μας, συνήθιζε και αυτός να κοιτάει άγρια τους υπόλοιπους, σαν του ανόητους που έκαναν παρέλαση, μέσα κι έξω. Και πίναμε γάλα, διαβάζαμε πολύ, ήταν ήσυχα, αν και οι ανόητοι είχαν μόλις νικήσει, εκείνους τους όμορφους καιρούς."

"Κάποιος είχε πει εδώ και πολλά χρόνια στους ανόητους ότι ξέρουν, και όταν νίκησαν εκείνος ήταν εκεί για να τους το ξαναπεί: Όταν έκαναν παρελάσεις χαμογελούσε, όταν κοίταγαν άγρια είχαν το βλέμμα του, ακριβώς. Εκείνος ήξερε ότι δεν ήξερε, και σίγουρα ήξερε γιατί χαμογελούσε. Οι ανόητοι είχαν νικήσει. Το ξέραμε πλέον μόνον εμείς κι εκείνος. Και οι όμορφοι καιροί έχασαν το κέφι τους, και είχαμε σταματήσει το μπριτζ, πια, και το γάλα δεν ήταν πια ίδιο. Και το άγριο βλέμμα των ανόητων, δεν θα μας ξαναδιασκεδάσει. Ούτε και οι παρελάσεις τους."

 Έζρα Πάουντ / Μονογραφία της Νίκης