Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017



Μην κλαις, μη λες πως τίποτα δε σου 'μειν' εδώ πέρα.

 Σου μένει, απάνω στα βουνά, το πέρασμα της μπόρας, 

σου μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι η μέρα 

κάτω στον κάμπο κι οι ελιές και το βουητό της χώρας. 


Σου μένει ακόμα το φτωχό, τ' απάνεμο ακρογιάλι,

 που, σα βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τα βράχια, οι μώλοι, 

τα σπίτια, ο γέρος ο ψαράς που λάμνει αγάλι-αγάλι. 

Μην κλαις! Σου μένει εκεί -για ιδές!- όλ' η ζωή μας. Όλη. 


Σου μένει εκεί με τη βουβή κι αθώα της γαλήνη, 

με τη γλυκοχαμόγελη, την ξένοιαστη ομορφιά της, 

με τη σκιά της, τη σκιά που αρχίζει να τη σβήνει 

σιγά-σιγά το σούρουπο και της νυχτιάς ο μπάτης...


Μην κλαις /  Ιωάννης Πολέμης
Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)