Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017




"Κι ο Γιάρομιλ σκεφτόταν: Πόσο ακριβώς ζυγίζει η αγάπη της; Μερικές βδομάδες θλίψης, εντάξει. Και τι πάει να πει θλίψη; Λίγη κακή διάθεση, λίγο παράπονο. Και τι είναι μια βδομάδα θλίψης; Κι έπειτα κανείς δε λυπάται αδιάκοπα. Θα μπορούσε να είναι θλιμμένη μερικά λεπτά καθώς κυλάει η βδομάδα, μερικά λεπτά το βράδυ, πόσα λεπτά είναι όλα μαζί; Πόσα λεπτά θλίψης ζυγίζει η αγάπη της; Για πόσα κιλά θλίψης τον εκτίμησε; 

 Μίλαν Κούντερα /  Η Ζωή Είναι Αλλού.


 
Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)