"Σαν τα παλιά εικονίσματα που ανάμεσα 

απ' τα φθαρμένα χρώματα και το λιωμένο ξύλο

απ' την πικρήν αρπάγη του καιρού

 κρατάν ακόμα απείραχτα τα μάτια

 και βουρκωμένα σε θωρούν, σοφά

 από πολλήν επίγνωση μες στη σιωπή τους

 από πολλήν ακινησία κι από μόνωση- 

έτσι μεσ' από τον καιρό μού έρχεσαι τώρα...

 Σαν τα παλιά εικονίσματα που τα φυλάγουν 

στο ιερό βαθιά, στην πλέον 

απόκρυφη γωνιά του, και με άκρα

προσοχή τα πλησιάζουν και τα προσκυνούν

 και τα προσέχουν σαν τα μάτια τους 

κι εκείνα κρατάνε μια δροσιά παράξενη

 κι ευωδιάζουν το ξύλο και τα χρώματά τους- 

σαν τα παλιά εικονίσματα σε πήρα

 και στο στήθος μου σ' έκρυψα βαθιά."

 Ανέστης Ευαγγέλου