Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

*

"Μια ομάδα ανθρώπων μετά το δείπνο αυτοεγκλωβίζεται σε ένα σαλόνι, από  όπου για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν  να μπορεί να βγει από αυτό ενώ οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες και κανένα εμπόδιο δεν υφίσταται. Ο εγκλεισμός τους, στο διάστημα των ημερών που ακολουθούν, οδηγεί στην υποταγή των ενστίκτων και στην απώλεια της αξιοπρέπειας τους. Πεινούν και διψούν.  Εκδηλώνουν όλες τις κακίες και την επιθετικότητα που έκρυβαν και που απελευθερώθηκαν εξαιτίας του φόβου τους. Τα "θύματα" δεν αντιδρούν μπροστά στην καταστροφή τους. Δεν κάνουν την αυτονόητη κίνηση προς την ελευθερία, δεν μπορούν να διαβούν μια απαγορευτική γραμμή που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους,  οδηγούμενοι  στην αλληλοεξόντωση και την καταστροφή. 

Ο εγκλεισμός τους τελειώνει, όταν έχουν πια φτάσει στο χαμηλότερο σημείο της καταστροφής της ηθικής, του ίδιου τους του ξεγυμνώματος. Ενώ έξω από το σπίτι βρίσκονται οι αρχές και πλήθος κόσμου περιμένοντας τις εξελίξεις η Leticia διαπιστώνει ξαφνικά πως όλοι είχαν κατά τύχη τις ίδιες θέσεις με αυτές που είχαν και το βράδυ που όλα ξεκίνησαν. Τους προτρέπει λοιπόν να ξανακάνουν τις ίδιες κινήσεις και να ξαναπούν όσα είχαν πει όταν ήταν έτοιμοι να αποχωρήσουν και δεν έφυγαν. Και τότε με μια ομαδική κίνηση όλων προς τα έξω διαβαίνουν το επίμαχο σύνορο και βγαίνουν από το σπίτι. Ο κόσμος τους έχει αλλάξει και ζητούμενο πια  δεν είναι να τον κατακτήσουν, αλλά να τον ξαναβρούν δίχως μικροπρέπειες και χυδαιότητες. 

Σύμφωνα με το τάμα που είχαν κάνει συναντιούνται σε μια μεγάλη τελετή στην εκκλησία. Όταν όμως τελειώνει η λειτουργία ούτε οι ιερείς, ούτε ο υπόλοιπος κόσμος μπορούν να βγουν από την εκκλησία. Οι καμπάνες της εκκλησίας αρχίζουν να χτυπούν, πλήθη στους δρόμους να τρέχουν και η αστυνομία να πυροβολεί τους διαδηλωτές. Μια μικρή αγέλη προβάτων κατευθύνεται προς την εκκλησία..."

"Εξολοθρευτής Άγγελος" του  Λουίς Μπουνιουέλ
Το αριστούργημα αυτό του Μπουνιουέλ είχε θεωρηθεί
σουρεαλιστικό. 




*Misha Gordin

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου