Ἡ θάλασσα- πῶς ἔγινε ἔτσι ἡ θάλασσα;

 Ἄργησα χρόνια στὰ βουνὰ-

μὲ τύφλωσαν οἱ πυγολαμπίδες.

Τώρα σὲ τοῦτο τ᾿ ἀκρογιάλι περιμένω

ν᾿ ἀράξει ἕνας ἄνθρωπος

ἕνα ὑπόλειμμα, μιὰ σχεδία.

 Μὰ μπορεῖ νὰ κακοφορμίσει ἡ θάλασσα;

Ἕνα δελφίνι τὴν ἔσκισε μία φορὰ

κι ἀκόμη μιὰ φορὰ ἡ ἄκρη τοῦ φτεροῦ ἑνὸς γλάρου.

 Κι ὅμως ἦταν γλυκὸ τὸ κύμα

ὅπου ἔπεφτα παιδὶ καὶ κολυμποῦσα

κι ἀκόμη σὰν ἤμουν παλικάρι

 καθὼς ἔψαχνα σχήματα στὰ βότσαλα,

 γυρεύοντας ρυθμούς

μοῦ μίλησε ὁ Θαλασσινὸς Γέρος:

 «Ἐγὼ εἶμαι ὁ τόπος σου

ἴσως νὰ μὴν εἶμαι κανεὶς

ἀλλὰ μπορῶ νὰ γίνω αὐτὸ ποὺ θέλεις».

Γιῶργος Σεφέρης / Ἐπὶ σκηνῆς