Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 22 Μαΐου 2019



"Ανεπαίσθητα

ήρθε ο αφανισμός°

είχε μια κλίση

ο κόσμος μας

- καθώς άδειαζε."

Γιάννης Αντιόχου / Αυτός, ο κάτω ουρανός


"Η παρακμή 

δεν έχει χρονικά περιθώρια.

 Έρχεται σαν εξώδικη πρόσκληση 

κι έτσι απλά σου βγάζει τα έπιπλα στο δρόμο.

 Γύρω σου τα παιδιά 

περιεργάζονται 

την πλάτη της καρέκλας σου

εκεί που σε μια παραφορά 

της εφηβείας 

είχες γράψει: 

Ψέματα – Ψέματα – Ψέματα. 

Τελικά

 φορτώνεις μόνο το κρεβάτι

 σε μια περαστική μοτοσικλέτα

 και μετακομίζεις

 σε άγνωστη διεύθυνση." 

 Τζένη Μαστοράκη /  Διόδια /  Κέδρος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου