Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2019




"Μίλα. 

Πες κάτι, οτιδήποτε.

 Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.

 Διάλεξε έστω κάποια λέξη, 

που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία.

 Πες:

 «άδικα», 

«δέντρο»,

γυμνό». 

Πες:

 «θα δούμε», 

«αστάθμητο», 

«βάρος».

Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται

 μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.


 Μίλα.

χουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Εκεί που τελειώνουμε εμείς

 αρχίζει η θάλασσα. 

Πες κάτι. 

Πες «κύμα», που δεν στέκεται.

 Πες «βάρκα», που βουλιάζει

αν την παραφορτώσεις με προθέσεις. 

Πες «στιγμή», 

που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται, 

μην τη σώζεις,

 πες

 «δεν άκουσα».


 Μίλα.

 Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,

 έχουν τους ανταγωνισμούς: 

αν κάποια απ’ αυτές σε αιχμαλωτίσει, 

σ’ ελευθερώνει άλλη. 

Τράβα μία λέξη απ’ τη νύχτα στην τύχη. 

Ολόκληρη νύχτα στην τύχη 

Μη λες «ολόκληρη», 

πες «ελάχιστη», 

που σ’ αφήνει να φύγεις.

 Ελάχιστη 

αίσθηση, 

λύπη 

ολόκληρη

 δική μου.

Ολόκληρη νύχτα. 


 Μίλα.

Πες «αστέρι», που σβήνει. 

Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

Πες «πέτρα», 

που είναι άσπαστη λέξη.

 Έτσι, ίσα ίσα,

να βάλω έναν τίτλο 

σ’ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια."


Κική Δημουλά / Η περιφραστική πέτρα


"Όσα δεν ζήσαμε αυτά μας ανήκουν" 

Τάσος Λειβαδίτης



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου