"Δεν θ’ ακουστούν τα βήματά μας σε συνάντηση.

 Σα να ’χουμε χάσει τον εαυτό μας και τον γυρεύουμε 

Σε δρόμους που περάσαμε, σε κατοικίες που διανυκτερεύσαμε.

 Σα να γυρίζουμε απ’ έξω κι ανάβουμε το φως

 Και μιλούμε, όπως μιλούσαμε, βηματίζουμε, 

Ή στεκόμαστε ν’ αφουγκραστούμε κάποιο θόρυβο. 

 Είμαστε θόρυβοι και θορυβούμε. 

Είμαστε μικρά φτερά και χτυπούμε στον άνεμο.

 Αγγίζουμε ο ένας τον άλλο και σωπαίνουμε ώρα πολλή

 Σκύβοντας μέσα στα πρόσωπά μας να γνωριστούμε. 

 Η γνωριμία μας είναι μια μυστική υπόθεση που δεν τελειώνει. 

 Έρχεται σιγά σιγά ο ύπνος και μας τυλίγει. 

 Τα πρόσωπα που γνωρίσαμε, τα πράγματα που αγγίξαμε,

 Φυσιογνωμίες, συναπαντήματα, χαμένες αστραπές, 

Η γη που σπιθοβολούσε στην καρδιά μας, 

Μπαίνουν μες στη γυμνή ψυχή μας, τη μοιράζονται.

 Δεν ξέρω, αν είναι ο άνεμος που σηκώσαμε, 

Που τον γεμίσαμε με τη μικρή βοή μας και μας θρηνεί 

Στους δρόμους που περάσαμε, 

στις κατοικίες που διανυκτερεύσαμε. 

 Δεν ξέρω αν είναι χιόνι που έρχεται να μας σκεπάσει.

 (Πού θα βρεθούμε το πρωί, σαν θα σημάνουν οι καμπάνες)." 

Γιώργος Θέμελης /  Αναζήτηση / Συλλογή: Συνομιλίες