Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2021


Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν, 

ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας, 

που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν, πληγές που μας πονούν. 

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει, 

αν λόγος συμπονετικός δεν τις γλυκάνει,

 λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός, τα τραύματα αφορμίζουν. 

Περνάει καιρός και κλείνουν, γιατί πρέπει να ζήσουμε.

 Όμως σημάδια αφήνουνε, 

ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές. 

Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

 Κι ας μη μας λένε τότε, ας μην κατηγορούν, 

που είμαστε οι παραμορφωμένοι. 

Ζωή Καρέλλη / Ουλές / Της μοναξιάς και της έπαρσης

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)