Στο θεατρικό έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, ζουν σε μια ερημιά, περιμένοντας κάποιον. Το όνομά του είναι Γκοντό (Gotot). Ζουν μέσα στην ανυπαρξία της ζωής τους, η πίστη τους είναι ότι η ζωή τους θα ξεκινήσει με τον ερχομό του Γκοντό, με τον ερχομό κάποιου που δεν τον γνωρίζουν, δεν γνωρίζουν τι πρεσβεύει, τι θα φέρει ο ερχομός του. Ακόμη και για τον Μπέκετ είναι άγνωστος. "Αν τον ήξερα θα τον περιέγραφα στο έργο" δηλώνει ο Μπέκετ.  

Υποφέρουν σωματικά και ψυχολογικά, οι αντίστοιχοι  πόνοι γίνονται όλο και πιο έντονοι όσο ο χρόνος περνάει και η εμφάνιση του ζωοδότη Γκοντό από μέρα σε μέρα αναβάλλεται. 

Η ζωή τους είναι τραγική, κάποια διαφοροποίηση, κάποια αλλαγή  πρέπει να την εμπουτίζει, να σπάει την μονοτονία. Η αλλαγή των καπέλων τους είναι μια εφικτή και ικανοποιητική γι' αυτούς αλλαγή που θα επιβεβαιώνει ότι υπάρχουν! 

Εστραγκόν: Πάντα βρίσκουμε κάτι, που μας δίνει την εντύπωση ότι υπάρχουμε.

Βλαντιμίρ:  Ναι, ναι, είμαστε μαγικοί!

Μια μέρα, κάτω από ένα δέντρο συζητούν τα της έλευσης του Γκοντό. Ενα παιδί, όμως, έρχεται να τους ανακοινώσει ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει απόψε, αλλά να τον περιμένουν οπωσδήποτε αύριο. Την επομένη έρχεται ξανά το παιδί να τους πει ότι ο Γκοντό πάλι δεν θα έρθει απόψε.

Όλοι έχουμε τις πτώσεις μας στο δρόμο των ελπίδων μας... Απογοητευμένοι, λένε να αυτοκτονήσουν, αλλά όταν βλέπουν ότι ο ένας τους μόνο φοράει ζώνη, που δεν φτάνει να κρεμαστούν και οι δυο από το δέντρο, εγκαταλείπουν τη σκέψη τους αυτή.

Πολλές φορές είχαν αποφασίσει να τερματίσουν την αναμονή του Γκοντό. 

Είχαν...

Εστραγκόν: Δε μπορώ να συνεχίσω έτσι.

Βλαντιμίρ: Έτσι νομίζεις.

Πόσο δύσκολη είναι η απόδραση από την αυταπάτη...

Έτσι, παραμένουν εκεί, στην ερημιά, τη χωρική, την συναισθηματική, τη ψυχολογική, περιμένοντας την έλευση του Γκοντό, που θα σηματοδοτήσει τον ερχομό της ζωής, που θα ενσαρκώσει τις ελπίδες τους. Μένουν εκεί, περιμένοντας  κάποιον που δεν γνωρίζουν, τους είναι άγνωστο γιατί τον περιμένουν, που όμως είναι αυτός που  θα τους προσφέρει το νόημα της ζωής τους. Αν φύγουν και έλθει ο Γκοντό που ενσαρκώνει τις ελπίδες τους; Επιλέγουν το μαρτύριο της μάταιης αναμονής της εκπλήρωσης της ελπίδας από την έλλειψη της ελπίδας...

Η αυταπάτη, όταν πέφτουμε θύμα της, εννοείται ως αυταπάτη ή ως πραγματικότητα;

Η ύπαρξή τους, η όποια άσκοπη ύπαρξη τους,  στηρίζεται στην  απουσία της παρουσίας αυτού που περιμένουν. Δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι ο Γκοντό, δεν έχει νόημα γι΄ αυτούς η αναζήτηση του νοήματος της παρουσίας του. Η αναμονή του Γκοντό είναι η ζωή τους. Παρερμηνεία του νοήματος της ζωής; Τι σημασία έχει γι'αυτούς... 

Το ερώτημα είναι: θα ήταν λυτρωτική για τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν η έλευση του "μεσσία" τους Γκοντό ή θα τη συνόδευε η απογοήτευση; Είναι λυτρωτική γι' αυτούς η απουσία της παρουσίας του Γκοντό. Ποιος εξασφαλίζει ότι δεν θα ήταν καταστροφική η απουσία της απουσίας της παρουσίας του Γκοντό; Θα ήταν λυτρωτική η μετάβαση από την αυταπάτη στην πραγματικότητα; 

 Περιμένουν λοιπόν τον Γκοντό.

Γιατί αν κάνουν λάθος, αν φύγουν και έλθει ο Γκοντό!

Πως μπορεί κάποιος

 να μη πιστεύει σε κάτι που δεν υπάρχει;

Περιμένουν.

Τι είναι προτιμότερο,

η ανεκπλήρωτη αναμονή του Ζωοδότη

ή

ο ερχομός του που μπορεί να αποδείξει ότι είναι:

"Ακόμη υπηρέτης...

υπηρέτης ενός υπηρέτη..."

James Joyce

Μυθοπλασία βέβαια ενός θεατρικού έργου όλα αυτά... Εμείς ποτέ δεν (θα) περιμέναμε έναν πολιτικό σωτήρα, έναν κοινωνικό μεταρυθμιστή, ένα προσωπικό πρόσωπο-Γκοντό που ο ερχομός του θα έδινε νόημα στη ζωή μας! Ποτέ! Δεν θα πέφταμε στην παγίδα, γιατί, αντίθετα με ό,τι μπορεί συμβεί στην μυθοπλασία, στην πραγματικότητα ο Γκοντό μπορεί να έλθει και να χάσουμε το νόημα της ζωής μας!