"Μικρές ερωτικές ιστορίες"

Παρά θιν' αλός

"Περνούσαμε τις καλύτερες διακοπές παρά θιν' αλός.

Ο ήλιος ήταν λαμπερός,

είχαμε μαυρίσει όπως

οι μπανάνες που τις έχεις ξεχάσει στο ψυγείο.

Είμαστε ευτυχισμένοι,

ζούσαμε στιγμές σαν αυτές της πρώτης μας συνάντησης,

που ντροπαλοί στέλναμε μηνύματα και δεν τα λέγαμε προφορικά.

Περίμενα την ώρα που θα μου έστελνε 

το γραπτό μηνύμα παρά θίν' αλός:

"Έχουμε ένα χρέος στην

ΕΥΦΟΡΙΑ

να ρυθμίσουμε μωρό μου".

Το ρυθμίζαμε παρά θιν΄ αλός,

καταθέταμε τον οβολό μας στην τράπεζα της ευτυχίας.

Απολάμβανα τα αποκαλυπτικά της μπικίνια που άλλαζε

παρά θιν' αλός.

Μια γιαγιά μια μέρα σταυροκοπιότανε λέγοντας

"με κολάζουν τα μπικίνια της",

καλά κάνουν οι άλλες και φοράνε μπουρκίνια. 

Γιαγιά, της είπα, τα μπικίνια είναι αθώα,

 σε κολάζουν οι άνθρωποι όταν μπουν μέσα  μέσα τους. 

Η ευτυχία όμως είναι στιγμές,

οι στιγμές φεύγουν,

γι' αυτό και δεν υπάρχει ευτυχία.

Το λέει και η Δημουλίδου.

Παρά θιν' αλός

χτίζαμε παλάτια στην άμμο.

Μια κακιά ώρα,

τις είχα πει να διώχνει τις κακές ώρες,

  έστειλε το γραπτό της μήνυμα παρά θίν' αλός:

"Έχουμε ένα χρέος στην

ΕΦΟΡΕΙΑ

να ρυθμίσουμε μωρό μου".

Πήγα να πνιγώ μιας και ήμουν

παρά θιν' αλός.

Από τα μπικίνια με πήγε στα μπιμπικίνια.

Η χαιρέκακη γιαγιά είπε:

Σε τιμώρησε ο Θεός,

μπικίνια έλαβες μπικικίνια θα δώσεις!

Παρά θιν' αλός μπήκε άλλος μεταξύ μας,

ο έφορος.

Τα παθήματα πρέπει να μας γίνουν μαθήματα: 

Ποτέ στις διακοπές μην δίνετε γραπτά μηνύματα.

Να τα λέτε προφορικά,

να αφήνετε τις ντροπές!

Τα γραπτά μηνύματα είναι συμφορά"