ANTIO...

ΜΩΒ

Είναι το χρώμα που με τρελαίνει,
που με τρελαίνει.
Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου,
με σημαδεύει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι,
φυλακισμένοι.
Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα,
μόνος καίγομαι.

Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα,
μέσα στην άμμο.
Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει,
με όλα ταιριάζει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ!
Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ

 

ΑΝΤΙΟ

Μικρό αγόρι

δροσοσταλιά στου σήμερα τη φυλλωσιά

πόσο φτηνά ξεπούλησες

την ύπαρξή σου τη χιλιάκριβη…

 

Γιατί  άπραγο περιστέρι

πρόσφερες της νιότης σου το διαμάντι

για λίγα κουρέλια

που σου φάνηκαν παράδεισος;

Τι έφταιξε και μετάγγισες

με μια σύριγγα

όλου του κόσμου το φαρμάκι

μέσα στη φλέβα σου;

Πώς να αντέξει τόση πίκρα

ο εύθραυστος κόσμος σου!

Κι έφυγες, έτσι άξαφνα κι απίστευτα

στο άκουσμα του χαμού σου

άστραψε του κεραυνού η λάμψη

σε ξάστερο ουρανό.

Γιατί θέλησες να αποσυρθείς

από των ανθρώπων τη συντροφιά;

Τι τόσο σε πλήγωσε

που έκανε το μεθυστικό κρασί της ζωής

να υποταχτεί στης απόγνωσης το φίλτρο;

Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους,

δεν αντέχει κόσμους αληθινούς

κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τι ήταν εκείνο

που τόσο σκληρά

από της χαράς τον κόρφο σε ξεκόλλησε;

Ήταν η φτώχεια…το νιώθω

αυτή η σκληρή φτώχεια

που σ΄αφάνιζε ύπουλα

μέσα στου ολόχρυσου παλατιού

τους ανέκφραστους και σιωπηλούς τοίχους

που φυλάκισαν τη ζωντάνια σου.

Τα φονικά βέλη που ξεκίνησαν

από του υλικού κορεσμού το σκοτάδι

βρήκαν την ψυχή σου και την κάρφωσαν.

Έγινε η απώλεια συνήθεια...

 

Δεν μπόρεσες να σταματήσεις

της μοίρας το σκληρό παιχνίδι

ξεχωρίζοντας μια αγαπημένη μορφή

ανάμεσα σ'εκείνες που δεν υπήρχαν για σένα

κι ας πολιορκούσαν ασφυκτικά

της μοναξιάς σου το κάστρο.

Υπέκυψες στων Σειρήνων

την απατηλή υπόσχεση

γιατί δεν άντεξες

της απελπισίας το ουρλιαχτό...

Αντίο…Καλό ταξίδι…

Ο χαμός σου συναγερμός ας γίνει

για όλες τις κοιμισμένες συνειδήσεις

που αγωνίζονται για φτωχικά παλάτια

που λαχανιάζουν στο κυνήγι

της υλικής ευτυχίας

και οικοδομούν μοναχικές ψυχές

που πληρώνουν τίμημα χωρίς ενοχή...

Αντίο…

 

Αντίο…

Αφιερωμένο από τη

ΧΡΥΣΑ

Στο

ΣΩΚΡΑΤΗ

που έφυγε νωρίς και τόσο άδικα...

Φτωχοί λαθρεπιβάτες

πάνω στις φτερούγες των πουλιών

την ώρα που πέφτουν χτυπημένα...

Τάσος Λειβαδίτης

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε.

Υποταχθήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.

Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε

                        τη ζωή σας.

Βρήκαμε τη στάχτη.

Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας.

Τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα.

Γ. Σεφέρης




Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

Οδ. Ελύτης

@ντώνυμος