ΑΓΩΝΑΣ

Το ποίημα ΑΓΩΝΑΣ έγραψε η ΧΡΥΣΑ

Χειμώνας του 1995

Ρήσεις Οδυσσέα Ελύτη

 

Μέσα στις χούφτες σου τις χαραγμένες

από της χαμένης προσδοκίας τα χνάρια

μου πρόσφερες την ψυχή σου...

Δεν αγγίζω το θησαυρό σου

μα μπορώ να μαντέψω

τη θλίψη που με ασφυκτικό αγκάλιασμα

τον περιβάλλει.

...Αλλ' αν ατυχής υπήρξε η φορά των πραγμάτων

Έκτοτε, μέγιστον ήταν το μάθημα.

Ξέρω πως πάγωσε μέσα σου

της προσδοκίας η λαχτάρα

από της αχαριστίας την απόκριση

πως σπιλώθηκε της τρυφερότητας η αρετή

από της αρπαγής το άγριο χτύπημα.

Όταν

                   η συμφορά

                              συμφέρει

                                                 λογάριαζέ την

                                                               για πόρνη.

Μα στήριξε ορθή την ύπαρξή σου

μην αφήνεις το φαρμάκι να ποτίζει

της εμπειρίας το μέλι

που στάλα-στάλα σύναξες

περπατώντας πάνω σε τούτη τη γη

τόσα χρόνια…

Ζήσε! Μην υπάρχεις απλά

μην προσπερνάς τη ζωή

μην την ακολουθείς πειθήνια

κάνε την σύντροφό σου.

Κάνε άλμα

                 πιο γρήγορο

                                        από τη φθορά.

Φόρεσε στολίδι απέριττο

της γνησιότητας το χαμόγελο

όπλισε με φως το βλέμμα

και κάνε το λεπίδα κοφτερή

λυτρωτικά βασανιστική

για τα σκοτεινά μάτια

που σε κοιτούν χωρίς να σε βλέπουν.

Ιδιώτευε

                                 μες στο Ανερυθρίαστο.

 Τότε θα γίνει η αποκάλυψη

που προσδοκάς,

δίχως να το ξέρεις.

 

θα ανακαλύψεις

μέσα από τις χαυνωμένες υπάρξεις

τη  Θεία Πνοή

που κοιμισμένη, αποκομμένη, ξεχασμένη

πνιγμένη ίσως

στης υστεροβουλίας το τέλμα,

αργοπεθαίνει.


 Όμως υπάρχει!

 

Ο νόμος που είμαι

        δεν

                                        θα με υποτάξει.

Θα'ρθει τότε της δικαίωσης

η πολυπόθητη σωτηρία.

κράτησε τον εαυτό σου

και χτίσε πάνω στα λάθη σου

μην αφήνεις την ελπίδα να αιμορραγεί.

Ψαρεύοντας

                                             έρχεται η θάλασσα.

Αντικρίζεις με απόγνωση

το πρόσωπό σου κομματιασμένο

στον καθρέφτη του κόσμου

που 'χει γίνει συντρίμμια.

Πλάνη..

Άδραξε κάθε κομμάτι

και θα δεις θριαμβευτικά

πως η καθάρια σου όψη

αποτυπώνεται χιλιάδες φορές

σαν τα ζωντανά σου κύτταρα

που ακατάπαυστα λαχταρώντας ξανανιώνουν

Μην παραδίνεσαι!

Αν κάτι αδημονεί

μέσα στη άγρια

μέντα

είναι της αγιοσύνης σου

το λαγωνικό.

Το «κενό»» υπάρχει

                  όσο δεν πέφτεις

                                               μέσα του.

Ο  αγώνας φέρνει την ολοκλήρωση

 

...από το τι είναι στο τι μπορεί να είναι

περνάς μια γέφυρα που σε πάει

                 από την Κόλαση ατον Παράδεισο...

Η φυγή την εκμηδένιση...

Με τι πέτρες τι αίμα και σίδερο

      Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι

                              Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο

                                                Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν

                   Αεροβάτες

@ντώνυμος